Ka nje vit qekur ajo u largua e keto dite po vjen prape ne shtepine e saj - aty ku paguajti qerane per disa vite e here pas here te premteve ne mbremje une e vizitoja pak para mesnates te asaj nate per te na gjete mengjesi i te nesermes dite pa gjume ne sy, vec shishet e hedhura neper dysheme e ndonje gote edhe e thyer nga moskujdesi a mosvemendja. Giselda e ka rifilluar jeten e saj larg, pertej disa kufijve - punon atje jeton atje, ne shtepine e shokut te saj te ri te jetes qe e mori atehere kur kishte me shume nevoje per shpatullen e nje mashkulli qe e degjon e krahet e nje mashkulli qe i flet, qe e puth, qe e do e i jep ato qe per shume kohe i paten munguar e qe une sia dhashe dot - se sdita, jo se smunda. Sot skemi fole akoma por dje, para se te nisej, mi pati sqaruar oret e nisjes e mberritjes e rrugeve e e dija mire ne c'ore do e gjeja ne shtepi, keshtu qe thirra Ritin, mikun tim gati taksistin personal qe do me shoqeronte serish ne te njejtat plane me te njejten shoqe ne te njejten adrese. Dogana nuk eshte larg prej Shkodres e as Podgorica nga aty, e per nje ore gjendem ne kryeqytet te vendit me te paqe me femrat me te dashura - Montenegro. Shtepia e saj tashme nuk eshte larg nga ku e parkuam makinen e sic e le ne pritje ne kafe mikun tim, nisem drejt portes shtepise saj me shishen e Konjakut dhe nje pako letrash Spathi ne duar, per te kujtuar bashke kohet e para te shoqerise sone ne lojerat me denime qe shpesh perfundonin ne urdhera te shthurura qe mi shkaterronin oraret e krevatin. Nisem me hap e ngadalesi drejt deres kryesore jo se sdua te vonoj shokun se ai pese minuta do me presi ngaqe erdha per te ndenje ketu nese ajo ka ardhe, por se malli me ka marre malli per te, Giselden kam nje vit pa e pare e as ne telefon skemi fole e ndiej se ajo ka ndryshuar shume, se di, edhe trembem, kur mendoj sa e mire ka qene gjithmone e mund ta humb edhe ate pak qe me ka mbete prej saj - nje shoqeri gati virtuale.
Afrohem gati tek dera kryesore, qe i bie te kaloj peprara dritares dhomes ndenjes ku kalonim shpesh nete te plota zgjuar me ndonje film ne laptop a duke luajtur me letra a domino a vec ndonje loje me duar, lojera te pafajshme e te kujdeshme te kenaqeshim derisa britmat te na depertonin pertej murijeve. Ka nje vit pa ardhe ne kete shtepi e me duket si shekuj, ishte gjithmone parajsa ime ku me shperblente per te gjitha vuajtjet e mia brenda territoreve te mia, kujtimet jane te embla e te ndjeshme ne kete shtepi te vogel qe Giselda e paguante cdo muaj nderkohe qe vazhdonte studimet e saja qe nje dite te ishte ajo qe donte qe qe u be sot por larg prej nesh. Duke ece me hap te shpejte, me mendjen te fryre me kujtesa teksa kaloj kthej syte prej dhomes saj te ndenjes per te vizionuar serish lojerat e tona te piseta qe ndodhnin ne kolltuket e asaj dhome e qe kurre skishin plane, por me duhet te perplasem me nje realitet ndryshe prej asaj cka gjelberon akoma ne mendimet e mia te trazuara. Ajo duket se ka ardhe tashme, se ne shtepine e saj, aty brenda, eshte edhe nje meso-burre, me floke qe duken si te thinjta por jane ashtu mendoj thjesht te ngjyrosura,
e te krehura me kujdes, e nje kostum smoking me nje cante ne njeren dore e nje pije qe se kuptoj ca eshte - ne tjetren. Diku e kam pare kete fytyre, ate, zoterine ne dhomen e saj, qe pasi le canten ne toke afer kolltukut e e le pijen me kujdes permbi tavoline, e therret Giselden me nje ze te poshter pushtuesi...
Oh Zot, sa ndryshe nga ajo qe duket ai; e mua sme pelqen aspak. Ajo ka nje emer engjelli, te bute e te ndjeshem e gjuha leviz plot pasion duke e shqiptuar, por theksi i tij mua sikur mi vret veshet, me duket, se edhe shishen e konjakut qe mbaj ne dore do ma thyeje vrazhdesia. Giselda hyn ne dhome pas thirrjes se tij, duket, se ishte urdheri i saj. I afrohet prane me kujdesin qe gjithmone e ka pase edhe me mua, e ia hell doren rreth qafes si te jete femija e tij. Ai mban vec nje kemishe ngjyre gri me jake, e ajo vec ne te brendshmet e saja e gati transparente e skam dyshim qe dhoma e tyre ka nje tjeter temperature, ndryshe nga oborri ku une po ngrij ne dritare tek pres nje tjeter levizje te me thyeje kujtimet e mia. Ngadale, ata afrohen krejt ngjit - ngjeshen bashke, e ajo buzeqesh teksa ai i thote dicka me ze te vogel ne vesh. Sic ai i mbaron kerkesat, ajo i zbulon kofshet e bardha e mbetet vetem me bluzen e rozte e mbathjet e rozta komplet me bluzen, aq te holla sa gati as i duken nga kendveshtrimi im. Ngadale ia zberthen edhe atij kemishen, e ja tret siper kolltukut qe e ka ne mes te dhomes, aty ku para ca vitesh qe me duken si sot - bashke edhe flinim ndonjehere pas lojrave neper dysheme. Ata te dy ne ritem, shkojne pas kemishes tij qe i rreshqet e derdhet mbi dysheme, per tia zene vendin rende mbi kolltuk siper njeri-tjetrit. Giselda ia ve duart e buta mbi gjoksin e depiluar tashme komplet zbuluar e ngrihet siper tij, me koken qe e kerrus permbi buzet e tij, nisin te puthen lehte jo per shume kohe, dhe ritmet e tyre shtohen e ajo ngjan sikur po kaleron, mbi mesin e burrit te ri ne skene qe mban xhinse te ngushta te kaubojta.
Ai e kap lehte e me kujdes nga beli, si te jete nje femije, ne plan ti zbertheje sutjenat gati transparente e ia drejton pamjen prej dritares ku dhe une po qendroj e strukem, duke i pare fytyren qe i shndrit si engjell, e syte qe i hap avash me mendjen larg, fort, per ti kryqezuar shikimet e saja te hutuara me shikimet e mia te deshperuara, permes xhamit te dritares qe fillon te zbutet nga pikat e nje shiu te lehte dhjetori. Ajo ndalet per nje cast, ndien ankth, trupi i pushon e levizjet i qetesohen, ndoshta kujton momentet tona te ngjashme qe sot po i perserit me dike tjeter, ndoshta kujton lotet qe na fillonin akoma pa mbaruar puthja, a ndoshta kujton tradhetite e mia, e lojerat e mia, kujton gjithcka cka une i kam bere e i kam marre, e kujton dhimbjet qe i kam lene, ndersa sutjenat e zberthyera prej kaubojsit i rresqasin avash poshte, e duart e tij te medha ia mbulojne gjinjte e fryre...
Ajo kthehet menjehere prej tij, me floket qe i valit si ne nje kercim valz, e ja rreshqet duart me kujdes pergjate muskujve te barkut deri pak poshte katrames se grinjte ku shkruan "DG", per ta gjete ate, shokun e saj te ri, ne gadishmerine e plote te nje ushtari te bindur e te mire. E si te mos jete i bindur ai, kur ka kaq minuta poshte mollaqeve te fryra te Giseldes, kaq minuta duke u shtrenguar pas gjinjeve te saj te medhenje me majat e thepisura; e une rri e ndjek gjithcka nga pas xhamit ne frike per minutin pasues, duke fryre avull te nxehte ne xhamin e ftohte e transparent. Ajo rreshqet e bie ne toke, perballe tij, me shpine prej meje, duke me lene mundesine ti bej nje skan te plote kofsheve e mollaqeve rrumbullake qe i mbajne shtrenguar rripin e holle te tangave, e permes kembeve qe me kast i mban hapur per mua - arrij te shoh shokun e saj, kaubojsin, e gjinjte e Giseldes qe kullojne poshte e duart e bardha qe i zberthejne rripin e gjere. Ai del perjashta, i madh e i forte sic shoqes tij i pelqen, e ajo, qe eshte edhe shoqja ime, ngjan me nje vajze seksi ne shkolle te mesme qe po pergatitet per karaoke. Ajo, pasi e sodit pak me sy, qe ne te vertete nuk eshte se arrij ta shoh por di sa ashtu e bente edhe me mua gjithmone, e merr brenda te gjithin. I gjithe trupi i kercen, te gjitha gjymtyret i levizin si ti kete valuar gjaku se ajo e di mire si duhet te sillet ne keto momente qe per nje profesioniste si ajo, kerkojne vemendje e perpikshmeri ne detaje. Dhe ska dyshim, qe ajo gjithmone i ka realizuar detajet me shume zotesi, mbaj mend, ne kohen e kohes tone, kur na mjaftonte nje takim i thjeshte ne taksine qe e percillte ate per ne kryeqytet e une, sic e shoqeroja deri atje, pak kilometra i mjaftonin asaj qe para se te nisej per ne shtepi - buzeqeshjet ne buze ti shoqeronin kremin e bardhe te nxehte qe i kullonte ne gushe e mjeker.
Sic e mbaron momentin e gjithcka behet gati per te shfryre ne zjarrin qe ajo nxjerr nga trupi i saj, kthehet prej meje qe po qendroj pa levize pas xhamit, e rreshqet lehte siper burrit te saj; gjithcka shkon ne vendin e vet, pervec buzeqeshjeve te saja te shkrira qe i leshon ne prekjet e saj te para - e se di nese ato po dalin per mua qe me ndjekin ne vetmine time si nje lypsar pas xhamit te akullt, a per burrin e saj qe me duar po i merr masat e kraherorit e shpines. Ai e mban lehte e me kujdes nga beli, nis ti tregoje ritmet qe ajo duhet te ndjeki e jo se ajo nuk i di, por se ata kane nje qellim tashme; tia nxjerrin fundin asaj qe po krijojne my aty para syve te mi. Giselda nis te kerceje lart, me ritme te pershpertuara. Sa bukur qe i duket trupi, me kofshet qe i gjesh bashke teksa duart i ka shtrire anash ne mbajteset e kolltukut duke i kerkuar shokut te saj ta shtrengoje fort e tia beje me fort teksa ajo bertet e cirret si e lidhur ne zinxhire... Gjithcka ia lexoj ne buze, fjalet qe thote e tingujt qe leshon e ndoshta edhe kenaqesine di tia numeroj aty, aq sa kemi qene bashke, gjithcka e saja eshte si e imja, e ska dyshim qe ajo po shkrihet ne kenaqesi, po tretet e pervec levizjeve te buzeve e konfirmon edhe me duar, qe shtrengon e shtrydh gjoksin e saj qe me duket cdo here e me i fryre. Here pas here, hap syte te sigurohet se jam aty, aty duke e vezhguar sa e kenaq dikush qe sjam une, e si une nuk dita te jem une, e une smundem me ta duroj kete situate torture vecse te kthehem per tek taksia ime eshte e vetmja levizje qe mund te bej...
Sa mbyll deren e taksise, e shoh ate aty ne deren e shtepise saj, te zhveshur vecse me nje peshqir mbuluar, ne te ftohte e ngrice e shi te bute qe pikon si per te ftohur situaten... Ul xhamin poshte, dhe menjehere zeri i saj ma mbush kabinen e taksise. Po me therret, ndoshta ka dicka per te me thene. Ndoshta dicka per te me sqaruar, dicka per te me binde qe nuk eshte ashtu si duket, a ndoshta krejt per te ma thyer ate pak shpirt qe me mbeti pasi pa gjithcka... Vendos te zbres prape, te shkoj drejt saj, shpresa e marre sme eshte sose kurre per te e prape e di se gjithcka e saja do me bindi. Ecim me hap avash drejt njeri-tjetrit e takohemi prape aty, ne mes te rruges, tek dritarja e dhomes ndenjes nga ku permbrenda nuk shihet asgje tjeter vecse rremuja qe la aty, dhe shoku i saj qe po e pret akoma, me sy ne dritare e me gote ne dore... Rrime pak perballe, afer gati ngjitur... Shpirti me thote ta prek, tia hell peshqirin ne toke e duart drejt trupit e ti provoj egos e zemres time se prekjet e mia ajo akoma i mban mend. Por asgje nuk ndodh; duart e mia te ftohta nuk i japin asnje efekt mbi lekuren e bute te ngrohte e ajo vec ngre koken lart te me shohi syte...
- Besoj e kuptove dicka, Erik..., - me thote pa iu dridhe qerpiket, ashtu sic nuk e kisha pare kurre.
- Po po, i them, - e kuptova sa u kenaqe. Ca tjeter? Hajde, hyr mrena e shko te ai.
- Po Erik, po shkoj. Po shkoj se aty e kam venin qysh se me xorre jasht vjet nka dit, tkujtohet? Mendoj se ta kisha borxh - dhe u likujdume...
Spo e njoh me... Nuk jane te sajat fjalet qe thote, dikush i ka bere dicka, se di kush, por dikush ja ka marre embelsine e bukurine, dikush ja ka marre miresine qe kjo pllaquritej e i paska lene vec vrer per mua e per kush-e-di ke tjeter, qe sditi ta donte per ate qe meritonte... I shoqeruar nga mendimet e egra te nje realiteti te shpifur qe pata, largohem nga rrethi i saj, nga shtepia e saj, nga lagja, nga rruga, per te mos u kthyer kurre me, e lutem ti kem dale edhe nga zemra gjithashtu, sic i dola nga oborri shtepise...
