Kaq afer qiellit

Nje jave pa e pare dhe me duket si nje stine pa drite, si nje muzg i zgjatur qe s’me le te dalloj me as oret, as ditet, as tingujt qe nuk jane zeri i saj. Kur vendosim e me shkruan se do te takohemi ne Lezhe, zemra me bie si kambane ne gjoks dhe ndiej se gjithcka tjeter zbehet, humbet ngjyre, behet pa kuptim. Sepse ky eshte kuptimi, eshte takimi qe e pres me nje padurim qe me ngjan me etjen, me ate nevojen bazike per te jetuar, per te prekur, per te qene prane.

Une arrij me heret, sepse nuk mund te vonohem kur di qe do ta shoh. E pres me nje perzierje emocioni dhe qetesie te rreme qe me rrjedh ne gjak si nje perzierje vere dhe caji. Ajo zbret nga ana tjeter e une i mberrij afer ta marr e kur e shoh, me floket qe i valeviten pak nga era, me duket si nje pikture qe me ka munguar gjithe keto dite, si nje jehone e gjalle e deshires qe s’ka pushuar se foluri brenda meje.

I bej me shenje e vjen e futet ne makine. Asnjeri nuk thote shume fjale, sepse ka raste kur heshtja nuk eshte bosh, por eshte e mbushur me gjithcka qe duam t’i themi njeri-tjetrit me duar, me shikime, me pranine qe rri pezull mes dy trupave qe mezi e permbajne vetveten. Ngjitemi lart, drejt Kalase se Lezhes. Dhe ndersa kalojme prane rojes qe na buzeqesh si te na njohe, une ndiej nje lloj fshehtesie qe me ngjall ethe, nje ndjesi si te ishim ne nje pergatitje per dicka te ndaluar, te fshehte, te pabesueshme — dhe kjo me eksiton pa e fshehur. E sa e lehte eshte kjo kur mendon se eksitimet prej saj, jane kaq te thjeshta.

Futemi brenda, ku si per fat askush nuk ka ardhur. Zhurma e qytetit ka mbetur poshte, larg, si nje enderr qe nuk na perket, dhe ne rrijme per pak ne bar, ne nje qoshe ku syte tane nuk ndahen. Dhe buzet fillojne te takohen si dy zogj qe kane harruar stinet. Puthjet jane fillimisht te buta, pastaj te ngrohta, pastaj kerkuese, te njoma, te shtrira si shirat e majit qe nuk ndalen derisa cdo gje te kete marre aromen e lageshtise. Duart na shetisin kudo neper trup, fillojne nga floket, gusha, qafa, gjoksi pak i zbuluar, kofshet e trasha, oh, zemra ime e hallakatur, kjo vajze e ben cdo here si te pare.

Ngrihemi e ecim me tej, tej barit, drejt qendres kalase, pastaj drejt nje cepi te fshehur qe duket si te na kishte pritur prej kohesh, ku guri ndihet i ngrohte dhe hija e dites behet carcaf per trupat tane qe po nisin te thurin nje gjuhe qe nuk ka nevoje per fjale. Ajo me rri perballe, me sheh ne sy me nje zjarr qe nuk kam pare ne askend tjeter, dhe ndersa une i afrohem, ajo me perqafon si te donte te me thithte brenda saj, si te ishte e uritur per cdo frymemarrje timen, per cdo milimeter te lekures sime, dhe puthjet behen gjithnje e me te thella, me te lageshta, me te mberthyera ne mish dhe mall. Duart tona jane te paduruara, kerkojne, gjejne, zbullojne. Ajo mi ve duart ne fytyre e ne gjoks e me drejton poshte; e une ulem ndenjur aty para saj, si per lutje.

Dora ime shkon poshte, e ndjen si me pret lageshtia e pidhit te saj, si me ftoh e me ndez njekohesisht. E ledhatoj me gishtin tregues dhe te mesit, duke i bere rreth klitorit me kujd es, me nje ritem qe e kam mesuar nga frymemarrja e saj, nga zerat qe les hon kur eshte e perqendruar plotesisht ne ndjesi. Ajo hap pak me shume kem bet, me lejon, me nxit, me shtyn te vazhdoj, derisa fryma i behet me e shpejte dhe ajo perkulet lehte mbi mua, e me kap per floket sikur te do te me fuse me thelle ne ate bote ku s’mund te ekzistoje askush tjeter perv ec nesh. Gjuha i leviz kudo, mbi mishin e saj te buke, te ngrohte - qull dhe qe shijon si nje miks i frutave me te mira te tropikut.

Une shtrihem ne gurin e nxehte, e ajo me hipen siper, jo mbi bel, jo si zakonisht — me hipen me pidhin e saj mbi fytyre, me mbulon me trupin e saj, me aromen dhe nxehtesine qe me vjen si vale mbi vale, dhe une e marr me goje, e fus gjuhen mes buzeve te pidhit te saj dhe e lepij ngadale, thelle, me lapsin qe vizaton mbi lekure nje leter dashurie te padukshme.

Ajo me qendron mbi goje, me fustan ma ka mbuluar krejt koken, me mbeshtet ne fytyre me gjithe peshen e trupit te saj sikur do te me fuse brenda te terin dhe leshon tinguj qe me thyejne gjithe vetepermbajtjen; ne ata tinguj ka deshire, ka pranim, ka nje "po" qe s’ka nevoje per me shume fjale. Kari kerkon te ngrihet drejt qiellit, dhe nuk duroj me, e nxjerr me doren tjeter, filloj te masturbohem ngadale, duke ndjere sa aromen e saj ne hunde, aq edhe nxehtesine time qe me ngrihet nga poshte, dhe eshte nje ndjesi aq e plote, aq e rrumbullakosur, sa ndiej se po digjem brenda ne nje zjarr qe madje me jep jete.

Ajo zbret ngadale, me sheh me ate buzeqeshjen qe i merr gjithe fajet dhe me le pa mbrojtje. Pastaj me hipen siper, ulet mbi karin tim me nje ritem qe eshte si kenge, qe me hyn thelle ne brendesi, ritem me te cilin une kam rene ne dashuri. Me perfshin, me mbulon komplet, dhe cdo here qe ngrihet dhe zbret, trupi im ngrihet me te, si nje instrument qe ajo di ta luaje me perpikmeri, me deshire, me dije te lindur. Dhe me shikon ne sy, me mbeshtetet mbi gjoks, me kafshon lehte qafen, me thote emrin neper ze, si nje lutje, si nje mallkim qe me zgjat jeten.

Kjo zgjat, zgjat ne menyren me te embel te mundshme, sepse ajo leviz si mbi kale, me kercime qe me marrin frymen, me ngjeshje te thella qe me bejne te harroj gjithcka qe nuk eshte ky cast. Ky trup, kjo femer, ky qiell qe me perthith, derisa une ndiej se nuk mbaj me, se jam ne prag te shperthimit, dhe i them, i peshperit, i nxjerr zerin qe me dridhet: "Po vij..."

Ajo ngrihet me shpejtesi, me ate saktesine qe me cudit sa here, me merr ne goje, e zhyt karin tim te lagur thelle mes buzeve te saj qe e perpijne pa meshire, me nje afsh qe s’e kam ndier kurre me pare , dhe kur prishem, prishem ne gojen e saj, mes lageshtise, mes gjuhes qe me shtrydh, mes nje vullkani qe nuk do te ndalet derisa te zbraz cdo pike. Ajo nuk ndalet, nuk le asnje grimce per me vone, vetem me sheh pastaj, me sheh thelle, me buzeqesh si te me kishte cliruar nga nje mallkim, dhe bie e mbeshtetet mbi trupin tim.

E perqafoj. E perqafoj si te mos kishte kthim. Dhe ajo e vendos koken ne gjoksin tim, frymon thelle, pa ze, thjesht e pranishme, si nje melodi qe me ka munguar, si nje qetesi qe me meson te dua pa nxitim. Aty, ne qendren e heshtur te Kalase, ne prehemi njeri ne tjetrin, dhe per disa minuta, asgje tjeter nuk ekziston — as emrat tane, as qyteti poshte, as ora qe ecen — vetem ky trup qe me rri prane dhe kjo zemer qe me rreh ne kraharor, si per te me kujtuar se pas gjithe asaj qe ndodh, ndoshta ka nje laps, qe definon rruget tona.