Kujtimet

Arta e mban frymen edhe pak me gjate, ndersa qendrojme ne heshtje te dy bashke, pastaj ajo shikon nga dritarja sikur po e kerkon nje tjeter kujtim atje ne grumbullin e studente qe vrapojne neper oborr te godines. Nuk me sheh; nuk sheh prej meje, por sheh perjashta sikur po kerkon dicka atje ne rini. Flet dicka me ze te vogel, por nuk me flet mua – flet me zerin e brendshem qe mezi po e lejon te dale jashte.

- Me kujtove nji histori tjeter... – thote me nje ton qe me vjen si dicka e pergjumur, por ngarkuar me nje peshe qe sapo ka filluar te rendoje.

- Histori taman, i them - se ca me tregove nuk ishte historia jote. Une jam tu prit histori me profesora, - dhe i shkel syrin duke buzeqesh, qe ta kuptoje taman ku jemi. Une dua historine e saj; ndoshta aty do gjej shpjegimet e rinise dhe gjallerise qe rrezaton ne cdo ore te dites.

Ajo buzeqesh pak, sic e ben ajo qe vec harkon buzet si hene, dhe e nis rrefimin ngadale, si nje grua qe po e lejon veten te kthehet ne nje kohe ku nuk kishte fjale te medha, por kishte ndjenja qe lexoheshin ne cdo pershendetje a cokollate.

- Isha vec 21 vjec. Ai ishte mosha jote sot. I gjat, serioz dhe i permajtun; fiks ai djali qe vajzat e pelqejne por nuk e shohin shum se e din qe nuk ua var. Fytyren e kishte te qete, por syte... syte me ndjeknin ne cdo korridor sa here kalosha buz tij. Dhe une... un doja qe ato shikime te mos ndaleshin kurre.

Une e vezhgoj e ndjek me sy sic me tha ajo. E ajo ka zbutur frymemarrjen. Nje dore i qendron mbi gjoks, tjetra mbi kofshe sic e kishte. Dhe zeri i saj ka marre nje intonacion qe me ben te me ngrihen qimet ne qafe; provokuese dhe ftuese sic po behet.

- Nje dite me kerkoi me nej te zyra tij mas oreve. Dhe un kisha ndjenja te perzime: sikur doja te ikja, tja mbathja prej cdo godine e te strukesha ne shtepi te librat e mi por kembet me cun ne zyren e tij ne fund te korridorit. Shkova e ula te karrigia perballe tavolines sic me tha ai vet. Kurse ai ishte ne kemb. Me pa per disa sekonda pa fol. Pastaj mu afrua prej mrapa.

Ndersa rrefehet, Arta mbyll syte per nje cast, si per ta pare me qarte ate qe ndodhi ate moment, si per ta kujtuar jo vetem si memorie por si ndjesi.

- Mi vendosi durt mbi shpatulla, dhe nuk bani asgja per disa sekonda. Thjesht ndenji aty dhe me preku. Por une ndjeva si m'u nxe gjaku e mu ba mishi me pupriza. Ai e dinte qe do prisja e do rrija aty. Zerin e kishte te ulet, dhe pas nje momenti me tha... "Ti je studente shembullore. Por ka akoma nevoje per permiresim."

Ne kete moment me sheh ne sy, si te doje te shoh si reagoj. Une rri ne heshtje, por po digjem. Ajo i con syte serish nga dritarja dhe vazhdon...

- Pastaj m'u afrua ma shume. U perkul dhe me perkedheli floket, ngadale, me terhoqi koken pak nga pas, si per te me ba te shikoja nelt. :Ti do te me shikosh ne sy kur te te flas", me tha. Dhe une e bana. Ai me kishte ne dor ne ato momente, plus qe isha te zyra e tij e sdo guxosha me ba asgja. Plus qe as nuk disha si me reagu.

Ndersa flet, Arta i ve gishtat mbi qafe, duket se aty ku ajo ishte kapur ate dite. E pershkon lekuren e vet si te ndiente ende ate dore burrerore qe e drejtonte para shume vitesh ne zyre.

- Me kapi per qafe dhe me ngriti. Pastaj me kapi per beli, dhe s'tha asgja per nje moment. Thjesht me shtyu drejt tavolines, e uli pantallonat, dhe e vendosi gjan pas meje. Une s'leviza. Kisha frike me leviz se sdisha si po dukem. Por e doja at gja shum.

Ajo flet pa frike tani. Rrefimi i saj eshte i nxehte, por i permbajtur si nje zjarr qe digjet ngadale. Ndersa truri im eshte pushtuar nga skena trupash e pozicionesh, si ne fantazite e mia jo te ralla kur e shoh.

- E ndieja karin e tij qe me shtyhej permes rrobave, sikur donte me depertu me forc permrena. Por ai nuk ngutej, deren e kishte mbyll dhe e kishte marr me qetesi, duke me pa edhe mu qe sdija me ba reagime. Ma ngriti ngadale fundin, e me perkedheli bythen. Jo me afsh, por me vemendje si profesor. Gishtat e tij me rrotulloheshin rreth mollaqeve te bythes, me shtrengonin me kujdes, me ledhatonin, si per tme thane: "Ti me perket mua per kete ore".

Une marr fryme thelle teksa e degjoj. Arta e ndjen kete dhe nuk ndalet. Madje, me shikon saktesisht ne buze ndersa flet, jo qe une te reagoj por qe te mos guxoj te bej ze.

- Kur e hoqi karin nga pantallonat, e ferkoi lehte te lekura jeme. Pashe ne mur qe kishte var nje pasqyre. Ai me shihte ftyren te pasqyra. Mu mkapi turpi ma shum at moment. Por ai me tha: "Shikoje veten, sa e bukur dukesh kur kenaqesh." Dhe une e shikoja pasqyren, ftyren teme te lumturume, te mbushun, dhe me pelqente cdo sekonde.
- Dhe... ?
- Dhe pastaj u perkul mbi shpinen tame. Me kapi per flokesh, ma terhoqi koken pak pas sikur me kishte inat, duke me thane ne vesh: "Ti nuk je vetem studente. Ti je nje grua e deshirueshme." Dhe ma shtynte ngadale mrena. Fillimisht me kujdes, pastaj ma thelle. Thelle sa t'ma hiqte frymen sic me hoqi edhe turpin.

Ndersa flet, gishti i saj kalon lehte mbi barkun e vet. Une nuk mund te mos ndiej si pulson trupi im. Ajo me veshtron drejt; njesoj po i pelqen edhe asaj gjithcka po me ben mua.

- Me kishte kap per fyti dhe ma mbante doren me forc. Jo per tme lendu, por me me ba me ndje se e kisha dorezu veten. Me shtrengonte paksa kur e ndiente qe me afrohet. Ai ma perserit'te, gjithmone ne te njejten menyre: "Ti do te jesh shembull per te gjitha. Por une do te jem i vetmi qe te di keshtu." Dhe vazhdonte me shtynte ashtu fort, mbeshtetun mbi tavoline. Te dyja durt mi kishte kalu rreth trupit, ne bark ne gjoks, duke me shtrengu fort, duke me fol gjana ne vesh derisa ma derdhi mrena. Pastaj me perqafoi prej mrama. Pa u terheq. Dhe pa me puth. Thjesht me mbajti ashtu, per disa minuta. Si te me ruante mrena vetes. Sikur po prit'te me ra zilja.

Pastaj Arta buzeqesh me nje hije te thelle dhe shton:

- U vesha ngadale. U ktheva, hapa deren qe kishim mbyll. Dhe dola. Te nesermen, me pershendeti ne korridor si te mos kishte ndodh asgja. Por une... une e ndieja hala mrena...
- Prit prit... Ta derdhi mrena po thua?

Ajo me sheh. Dhe me thote me ze te ulet:
- Shhh, esht hala dera hap...