Linja per tek Casa Italia

Une e quaj Miss V... Jo vetem ngaqe ashtu i fillon emri, por per efektin qe ka ne mua, ndjesine qe me jep e mendimet qe mi shthur - si nje viagra. Takimet tona kane qene vertete te pakta e as foto nuk eshte se mbajme neper celulare, por sigurisht qe do e njihja heren me te pare qe ta shoh; syte i shndrisin si diamante jeshile e floket e gjata bjond qe kompletojne pamjen e nje princeshe e dallojne kaq mire nga cdo vajze tjeter ne qytet...

Eshte e shtuna e pare e sezonit e si nje dite pushimi po shkoj ne CasaItalia, dua te perfitoj nje celular me zbritje qe me rri ne mendje qekur pashe reklamen ne TV. Eshte nje nga autobuset e linjes, te QTU-se, qe une e kap menjehere - te parin - sa zbres tek Zogu i Zi. Ben kaq vape, lekura ka filluar te me skuqet nga dielli e bluza e bardhe me jake me rri zberthyer deri poshte ne mes te gjoksit...

Ngjitem me vrap e autobusi nuk eshte se ka shume njerez... Shoferi, fatorinoja plak e shakaxhi dhe disa udhetare te rastit... E ne fund te autobusit, me fytyren prej xhamit e me doren lart qe mbahet, cante te lehte krahu ngjyre blu dhe syze te erreta rrethore e sandale me rripa te zinje - eshte ajo qe se di nese me mban mend e a do me njohi; miss V, shoqja ime kaq e dashur qe shfaq femren me te lumtur e pozitive ne bote nepermjet syve shndrites jeshile e buzeqeshjes.

Autobusi ecen avash e edhe une nisem avash drejt saj, drejt rrezatimit te saj e drejt aromes parfumit qe ja ndiej nga dera autobusit... I afrohem pas shpines se zbuluar e duke i nuhate floket, zgjat doren tek tubi ku po mbahet ajo, e pyes me ze te ulet, ne vesh: miss V?!

Ajo tenton te rrotullohet te me pergjigjet, por nuk e lejoj; e kam mberthyer me doren tjeter qe po e shtrengoj ne belin e holle e vetem e puth e ha pak tek veshi duke buzeqeshe nga kenaqesia qe e gjeta e nga aroma e mire e saj... E puth lehte ne qafe, e puth me shume ne qafe dhe po e puth akoma me shume...
- Wow, Eri?!? Po...
- Shhh... Mos leviz dhe mos thuaj asgje... Kaq kohe qe te deshiroj...
- Me deshiron... Ne autobus?!
- Dhe kudo tjeter...

dhe nderkohe qe i them keto fjale, rreshqas poshte barkut te saj, duke e ferkuar lehte, ashtu persiper fustanit pranveror te kalter qe mban. Ajo spo leviz me; u dorezua. Humbi ne mendime dhe si pa ja terheqe vemendjen, e leshoj tubin e ja rrotulloj koken avash, lehte duke e shtrenguar tek gusha... Aroma e buzeve te saj eshte akoma me e mire e une smund te rezistoj me, por e puth lehte heren e pare e me fort te dyten, si te jete e imja...

Ajo me pergjigjet me te njejtin ritem puthjeje, por me turp, e me syte nga zonjat e moshuara ne autobus qe nuk po bejne me muhabet bashke por po na shikojne me sy te zgurdulluar... E mua sme ben pershtypje aspak asgje; nderkohe qe rreshqas doren akoma me poshte duke e qetesuar me shtrengim mes kofsheve te saj, ajo vetem me tregon me heshtje e buzeqeshje sa i pelqen gjithcka. Me doren tjeter e mbuloj lehte duke i shtrenguar cicat gati te zbuluara nga fustani - pa e shkepute gojen time nga buzet e saj e duke ndier luleshtrydhe rreth gjuhes...

Nuk po e ngacmoj me, nuk kam nevoje, jane instikti e deshira e saj qe ja hapin kembet avash duke e lejuar doren time qe po cmendet nga deshira, ta pershkoje me ndjeshem, tia mbuloje komplet feminalitetin e saj... Ja ngre pak fustanin, me shume kujdes qe ti gjej mbathjet e buta te bera qull tashme e qe me siguri jane te bardha... Spo mjaftohem me asgje - po e terheq akoma me fort e po e shtrengoj ne kraherorin tim me buzet qe po i rreshqasin siper lekures nga supet e zbuluara e qafa... Sa e embel qe eshte e sa arome te mire qe mban, taman sic ua kam prezantuar gjithmone mendimeve te mia...

Format e saj po ndryshojne ndjeshem e me siguri edhe ngjyra, sepse ajo rrotullohet prej meje, me kap duart, mi shtrengon, me puth lehte edhe nje here dhe me thote me shfajesim:
- Mjaft... Une nuk mundem me...

Sepse ajo vertete nuk mundet me... Sepse edhe mberritem tek CasaItalia ku une duhet te zbrisja...
- Ketu edhe ti? - e pyes...
- Jo, mua me presin andej...
- Po pse spo...?
tentoj ta pyes dicka qe ti japim nje mundesi asaj qe filluam... Por ajo me nderpret ne mes:

- Do te te telefonoj une Eri, - dhe me jep shenje me koke qe duhet te zbres...
Zbres, me gjyslyket e zeza ne sy e me mendjen ne autobus akoma, dhe pa mu kujtuar se ajo ne fakt nuk e ka as numrin tim...