Notat

Ngrihem ngadale dhe e mbyll deren, me kujdes, pa asnje zhurme. Jo sepse ka njeri ne korridor, por sepse ajo nxehtesi qe kemi krijuar ne zyre, nuk duhet te dale jashte. Dhe e ndiej pas shpine veshtrimin e Artes qe me ndjek. E di qe me mat me sy, cdo pjese. Dhe kur kthehem, ajo rri akoma e mbeshtetur ne karrige, me kembet njera siper tjetres, por dora i shtrengohet pak mbi kofshe - sikur do te jape sinjal se uji po zien tashme.
- Kam pas dhe un nji histori si kjo, - i them, i qete, por me qellim te qarte.

Ajo ngrit vetullen paksa, pa buzeqeshur krejt por pakes sic di vete ta beje gjithmone per te shprehur me shume se flet;
- Me nje pedagoge?
- Po, i them. - Jona. E vogel, me trup te mbledhun. Gjinj te bute. Bythe qe rri sikur kerkon te preket... E din cila esht?

Arta nuk flet per nje moment. Por stilolapsi qe kishte ne dore me pare, tani nuk ekziston me ne duart e saj. Ajo me degjon, dhe nuk me nderpret. Sepse Jonen e ka pase nxenese vete ne master.

- Me kishte thirr ne zyr me e ndihmu me korigju disa teste. Thoshte qe si nxens i shkelqym, mund ti hidhja nji sy testeve qe kishin ba ata qe kisha ne klas. Ironike, se ne provimin e funit ajo me kishte vendos pese. Po kur ja permenda, qeshi. Mtha se kishte ngatrru emrin me nxitim. Po me menyren si e tha... nuk kishte faj. Sigurisht qe do ma ngatrronte emrin.

Ne kete moment, shikimi i Artes bie nje cast mbi buzet e mia, pastaj me kthehet ne sy. Me thote pa fjale: "Vazhdo"...

- U ula afer saj, vazhdoj une, - shume afer. Tavolina ishte e ngarkume e mbushun plot me letra. Ajri i nxehte. Ajo me bluze te bardhe, floket kacurrela, pak e lagun ne qafe a thu se kishte harru me u fshi. I thashe qe nje test nuk ishte gabim, se e kishte ba me te kuqe. Ajo ngulte kembe qe esht gabim. Nejse, tu u mundu me u sqaru ashtu me fjal, e putha ne krah. E kishte bluzen pak te hapun dhe e putha si me dasht me i than "pusho".

Shikimi i Artes ngushtohet pak. Gishtat i ka mbi kofshen e saj te djathte, por tani levizin ngadale, sikur pa vetedije, sikur duan te mbajne mend vendin ku eshte puthur nje tjeter here. Une vazhdoj.
- Ajo nuk u largua hic. Vetem buzqeshi dhe me pa. Dhe mtha me ze te ulet: "Mos e ban, nese nuk din si esht vazhdimi..."

Arta nuk reagon me fjale. Por pozicioni i saj ndryshon: nuk eshte me thjesht mbeshtetur - eshte perkulur pak perpara, si nje trup qe do te degjoje me shume, por nuk guxon te kerkoje me ze.

- E kapa per beli. E ngrita mbi tavoline. M'i dha vete duart, e lirshme krejt, sikur nuk ishim per her te par. Me puthi fort, pa gjuh, por thash ma mori buzen krejt. Dhe bluza iu hap, sikur ju hap vete. Iu dukte njeri gji. Jo i madh, por i bute. Iu afrova ja mora ne goje dhe e thitha lehte. Ishte si te pije ujin kur ke tan zhegun pa pi nji pik. Ajo dridhej pak. Mbante frymen me zor. Me thoshte: "Kujdes..."

Shikimi i Artes tani eshte i fiksuar te fytyra ime. Frymemarrja i eshte thelluar. Doren nuk e ka me mbi kofshe - tani eshte e mbledhur ne preher, si te kishte frike nga vetvetja. Dhe une vazhdoj...
- Zbrita me poshte. Ia zbertheva pantallonat dhe tentova me ja ul posht avash. Nuk kishte te brendshme hic, a thu se kishte ardh gati. Ne fakt kishte ardh vec per nota, por un e mora si shenj se kishte ardhur e vendosun. I putha barkun, kofshet, e bana me u dridh. Kur papritmas kerceu nga tavolina dhe i hoqi vete pantallonat, dhe u ul prape te vendi saj vecse tash me trupin e zbulum, e kuptova qe kjo nuk ishte enderr. Ishte tu ndodh me taman.

Dhe vazhdoj...

- Kari me ishte cu komplet dhe e nxorra e drejtova prej saj e ja afrova, pak edhe i pasigurt si po sillet. Por ajo nuk ma dha direkt. Nuk me la te futesha menjehere mrena. Sme lejonte as me e prek a me e lag me e zbut pak. U ul serish ne tavoline, me kembet pak te hapuna dhe mi solli rreth belit. Normal, ju afrova e putha ne qafe, ne gjoks, dhe po i levizja doren poshte derisa ma kapi e ma ndaloi. "Prit, dhe me drejtoi me uli perballe saj ne tavolin se ajo kaloi e perkulun gati ne gjunje para meje.

Ne kete moment, Arta ka ndryshuar qendrim. Nuk eshte me pasive. Shikimi i saj eshte me i forte, me i drejtperdrejte. I ka gishtat e mbledhur ne preher, por te tendosur. Frymemarrja i eshte bere me e shkurter. Dhe syte i ka fiksuar mbi fytyren time.

- Mi terhoqi pantallonat edhe pak. Pa fjale dhe ndonjiher me shihte n'sy. Me pa ma mire ater. Dhe ma mori ne dore. Ishte hera e pare qe dikush ma kapte ashtu, per her te par me aq adhurim. Durt e saj te vogla... gati nuk arrishin me e perfshi komplet gjan ketu. Ma shtrengonte me kujdes, skur kishte frik, nga rranja deri ne maje, si me ken tu qetsu e jo tu nxit.

Ne kete moment, Arta nderhyn. Zeri i saj eshte i qete, por i ngrohte. Ka kuriozitet te permbajtur, si dikush qe po e kap emocionin me kujdes ne gishta, per te mos u djege.
- Ajo... i kishte duart e vogla? – me pyet, pa me pare drejt ne sy, sikur zbuloi dicka ne kete detaj te parendesishem, por duke e leshuar pyetjen ne ajer si nje domethenie qe i rendon vete.

E shikoj. Dhe buzeqesh.
- Po. Te vogla si femi. Por te ngrohta, te buta, dhe sa mir i levizte.

Arta ngre pak koken, me sheh ne buze. Nuk flet me. Por pozicioni i saj ne karrige ndryshon. Nje kembe i rreshqet pak anash, dhe dora qe kishte ne preher, tani ndodhet mbi kofshe, me gishta qe levizin ngadale.

- Ajo ma perkedhelte me kujdes. S'me shikonte gjithmone ne sy. Here me shikonte poshte, here ne fytyre, por ndjesia ishte, e habitun si te me shihte per here te pare. Ma ngrohte me frymen e saj, ma lepinte majen, pastaj e fshinte me gishta, te njome nga peshtyma. E bante si ritual, si te me kishte dashur per vite.

Une e ndjej Arten qe nuk eshte me vetem degjuese. Po jeton brenda cdo fjale qe them. Dhe kur i them qe "ishte perkedhelja ma e ngadalte qe kam ndje ndonjeher"... ajo rreshqet me gishta ne pjesen e brendshme te kofshes, si te kerkonte te perfytyronte cfare do te ndjente ajo vete, nese do te ishte ajo qe do ta bente kete levizje mbi mua. Dhe une vazhdoj...

- Ne sekonda, kerceu u shtrengua mbi tavolin. Me perqafoi me kemb. Dhe me futi brenda. Dhe e tha ne vesh: "E di qe e ke dasht ket gja sa here me sheh ne klase". Dhe ishte e vertet. E mora ngadal, por thelle., ja cova deri ne fund. Shihja fytyren e saj, syte qe i mbylleshin sa here qe e godisja ma fort. E shihja me buze qe mezi i qendronin te mbyllura. Sic po te shoh edhe ty tani...

Ne kete moment, Arta i lag lehte buzet. Nuk flet. Syte i ka ngrohur; jane sy qe nuk kerkojne me sqarim, por zgjidhje.

- Kur me ndjeu qe po e mbushja me fryme plot, me tha: "Jepi, me lyj krejt". Dhe e bana. Ia derdha mbi bark. Ajo mori disa flete te bardha nga provimet dhe, i perdori e u pastru.

Pauze. Heshtje. Vetem frymemarrjet tona degjohen ne keto momente. Arta ul syte vetem per nje sekonde. Kur i ngre serish, me shikon drejt. Dora i shkon mbi kofshe, pastaj mbi gjoks, por nuk e kupton qe po preket. Por e kuptoj une. Kurse ajo vazhdon te flase;
- Dhe tani, me thote ajo, shume qete, - po me tregon keto detaje... pse? Qe te na cosh ne nje tavolin tjeter?

Une s'them asgje. Vetem e shikoj. Sepse ne shikimin tim ka nje pergjigje me te gjate se cdo fjali qe mund te them.