Nuk eshte Xhelozi (p2)

Pas nje kohe qe s'dime sa zgjat, ndoshta minuta, ndoshta jete te tera te ngjeshura ne prekje e ide, trupat qetesohen. Puthjet e nxehta kthehen ne frymemarrje te thella. Vajzat mbeshteten njera mbi tjetren si petale te nje luleje te sapo eshte celur. E dashura ime me shikon me sy te qeshur, por te lodhur.

I jap nje puthje ne balle, dhe ngrihem drejt frigoriferit, nga ku nxjerr dy kanace Redbull. Ato fergellojne pak ne duar dhe avulli i ftohte me pershkon pellembet. I ofroj vajzave nga nje. Thalia mban qendrimin e saj te pamiqesuar akoma e Elsa me jep nje buzeqeshje qe s'eshte thjesht falenderuese — eshte e thelle, e ndricuar nga dicka qe e di vetem ajo, eksperience e re por jo vetem, ne u lidhem me fort nga gjithcka.

- Ndihem... si e zbuluar, – me thote Elsa, duke mbeshtetur koken ne gjoksin tim pasi une ulem ne njeren ane. – E plote. E bukur. Dhe e jotja me shume se kurre!

Une i perkedhel floket. Syte e saj flasin ende. Duan te thone me shume. Dhe nuk ka as turp, se shoqja jone nuk kupton shqip por vetem buzeqesh.

- Kam nje ndjesi, - thote ajo, duke pare veshtrimet e tua, sikur te kam borxh dicka. Ti me dhe kete nate... dhe ti meriton te shijosh njesoj si ne.

Buzet e saj varen pak nga emocionet, por dora e saj nuk dridhet fare kur e zgjat nga Thalia, e terheq butesisht prane vetes pastaj e shtyn drejt meje si te jete kukulla e saj. E shoh ne sy, dhe ajo eshte sikur te me pyeste per nje leje te brendshme.

Nuk ka nevoje per fjale.

Sepse Thalia e di rolin e saj sonte, ngrihet e ulet perballe meje ne dysheme, ne gjunje, me ate elegancen braziliane qe nuk eshte vetem fizike, por si nje valle qe buron nga thellesia. Me ngre bluzen e buzet e saj prekin barkun tim, gjuhe e ngrohte zgjatet si per te thene "eshte radha jote". Dora e saj rreshqet mbi kofshat e mia, dhe brenda sekondave, e ndjej gojen e saj ta marre karin tim me perkushtimin e nje artisteje te dashurise.

Nderkohe, Elsa afrohet nga pas. Me puth ne buze, bute, por thelle. E ndiej shpirtin e saj ne ate puthje. Ndersa shoqja ime e re me shijon me buzet e saja te lagura, Elsa me mban prej qafe dhe me shtrengon buzet si per te me perkujtuar: *kjo eshte per ty*.

Pastaj, me nje gjest qe s'me habit me, por me ndez, Elsa bie ngunje para meje, i merr vendin Thalias dhe nis te me perkedhele me goje, me ate mjeshtri qe vetem ajo e ka. Thalia i qendron pas Elses, perkulet mbi trupin e saj, e puth dhe e ledhaton ne shpine, pastaj zbret me poshte, tek vithet. Duart i shtrihen si mbi nje hije te shenjte, si te kerkonte te falej me to.

– Bytha jote eshte... – i thote me nje ze te thelle, – …art. Dhe une dua te jem vizitorja e saj e pare.

Elsa leshon nje psheretime te ngrohte, te çliruar. Nuk ka turp. Nuk ka ndrojtje. Ka vetem deshire.

Thalia ngrihet ngadale. Trupi i saj eshte i zhveshur dhe leviz si nje vale qe sapo eshte çliruar nga bregu. I ka kofshet si shtylla te latuara me kujdes nga dielli dhe lodhja e kenaqesise. I afrohet me nje shikim qe e njeh pushtetin qe ka mbi trupin e nje burri ne zjarr. E ndien plotesisht – dhe e shijon me vetedije.

Afrohet dhe ulet mbi mua, bute, por me autoritetin e nje perendeshe tropikale qe ngjitet mbi fronin e saj. Buzet i ka te lagura nga puthjet me Elsen, gjokset i varen lehtas nga graviteti i lodhjes, te perkedhelur nga ajri i fresket i dhomes. Kur kari im deperton ngadale brenda saj, ajo shfryn nje ze qe s’dallohet nese eshte lehtesim apo pushtim. Syte i mbyllen, fytyra i ndriçon.

Barku i saj leviz mbi barkun tim me nje ferkim qe eshte i bute, por i sigurt. Me vendos duart mbi kraharor, pastaj rreshqet me to poshte, deri ne bark, duke me prekur si te donte te me pergatiste per ate qe do vinte me pas. Pastaj ngre duart dhe kap floket e saj, i largon prapa dhe tund koken ngadale, me nje buzeqeshje qe fton dhe çmend.

Levizjet e saj jane te ngadalta ne fillim – te kujdesshme, te testuara. Kofshet i dridhen lehte sa here perpiqet te shkoje me thelle. E ndjej si me merr brenda krejt, te plote, deri ne fund, dhe zeri i saj therret pak me thelle ne kraharor. Gjermon, si nje kafshe qe eshte gati te marre gjithçka. E hap gojen, leshon fryme dhe me thote me sy: vazhdo, mos me kurse.

Gjinjte i lekunden sipas ritmit, rrethojne ajrin mes nesh si dy hena te vogla qe vallezojne mbi nje qiell te ngrohte. Majat jane te forta, te perkedhelura nga duart e Elses qe eshte gjunjezuar pas saj dhe i shtrihet mbi shpine. Elsa e puth ne shpatull, ne qafe, ne vesh, i fishkellen lehte ne veshe, si te donte ta hutonte me ndjesi qe nuk mbarojne.

Njera dore e Elses i rreshqet poshte barkut dhe e perkedhel, tjetra i bie lehte ne vithe – shuplaka te qeta, por ritmike. Nuk jane ndeshkuese – jane muzike per trupin e saj. Thalia perkundet siper meje si nje vale qe shtohet ne batice. Kari im e mbush deri ne fund, dhe sa here prek thelle, ajo tundet me te gjithe trupin.

Zeri i saj here del ne psheretima, here ne gulçime te thella. Nuk flet shume, por çdo fjale eshte e qarte: Po. Me shume. Me thelle. Me ngadale. Me shpejt.

Buzet e saja buzeqeshin ne çdo ngritje dhe ulje, sikur çdo centimeter qe me perpin, eshte nje dhurate qe ia ben vetes dhe Elses njekohesisht. Dhe Elsa e shijon kete spektakel po aq sa une. Buzet e saj i lepin gjinjte e Thalias me perkushtim, i thith majat dhe i kafshon lehte – e gjitha kjo ndodh ndersa Thalia perkundet mbi karin tim, e mbeshtetur mbi gjunje, me trupin e lakuar dhe qafen qe i dridhet nga ndjesia.

Duart e saj me kerkojne. Nje here me kap ne qafe, nje here me ledhaton faqeve. Nje moment, e shtrengon trupin mbi timin dhe i perplaset kraharori, gjinjte i ndihen me thelle, e pastaj ngritet serish, me lart, me lart, me lart — dhe bie lehte, por me force, sikur çdo ulje eshte nje vale qe kerkon te me pushtoje.

Elsa nderkohe e hap bythen e Thalias me kujdes, duke e veshtruar si nje pikture te gjalle. E puth ne kurriz. E ledhaton bute ne mes te vitheve, pa nxitim, vetem me respekt dhe etje.

Une e ndiej qe nuk do zgjas me shume. Trupi me pulson. Ngre syte dhe shoh dy perendesha mbi mua qe po ndajne nje moment te shenjte – njera mbi karin tim, tjetra mbi shpirtin tim. Dhe une... jam ne mes te nje universi qe e kam dashur, por nuk e kam imagjinuar dot keshtu.

– Je gati per me shume? – me pyet Thalia, ndersa e ndjej si me shtrydh me muskujt e saj te brendshem.

Elsa, e zhveshur e gjitha. Afrohet me prane me kujdes, ia heq Thalias bluzen qe kishte ngelur dhe i leshon gjinjte te lire, pastaj i perkedhel, i puth dhe i thith me nje deshire qe s’e njihja me pare tek ajo. Gjinjte e Thalias jane te bute dhe lekura i shkelqen si e sapolyer me vaj. Puthjet jane te lageshta dhe te thella. Ajo eshte ne ekstaze, dhe une jam mes dy femrash qe flasin ne gjuhe trupi, pa fjale, por me kuptime te pafundme. Trupi i saj mbi mua dridhet me nje elektricitet tensioni te larte, me merr thelle brenda saj, potesisht, duke me shtrenguar.

Kur ndjej qe po afron çasti, vendos duart ne vithet e Thalias, e ngre lart dhe i them Elses me ze te ulet, por te prere:

– Eja, eshte koha jote.

Elsa me kupton menjehere. Ulet para meje me nje veshtrim te thelle, e hap gojen si nje oferte dashurie, me shikon drejt e ne sy dhe me thote pa ze: *jam ketu*.

Dhe kur shperthej, nuk eshte thjesht nje ejakulim fizik — eshte falenderim, shperthim, dhe perjetim i nje mbremjeje qe do ta mbaj ne kujtese si nje dhurate e shenjte nga nje grua qe me do me shume se veten.

Elsa e gelltit gjithçka. Me krenari. Me butesi. Me dashuri. Dhe nuk me leshon nga syte as per nje sekonde.

Pas gjithe kesaj, nuk ka me fjale. Vetem perqafime. Fryme. Ngrohtesi. Te tre jemi te heshtur, por ne ate heshtje ka me shume zhurme se ne gjitha minat e botes. E edhe shume pyetje sigurisht.