Per nje Bluze te Re

Eshte e hene. Nje dite e lodhshme pune qe me mbetet ne trup si nje kemishe e djersitur, dhe sapo dal nga zyra, niset ritmi i pasdites drejt nje drejtimi me te ngrohte – Rinas. Do te pres vellain tim qe vjen nga Italia, dhe kete here me ka premtuar nje bluze te Bajernit e une kam arsye shtese qe ta pres i gezuar, si nje femije qe pret kostumin e vet te ri.

Eci me makine drejt aeroportit, me muzike te lehte ne sfond dhe dritaret gjysmehapura qe me lejojne ta ndjej veren qe ka kohe qe ka marre hov. Ne gjysme te rruges, me vjen nje mesazh nga ai – avioni eshte vonuar. Nje ore, ndoshta me shume. Dhe nuk dua ta kaloj kohen vetem ne parking, ndaj hap celularin dhe gishtat me shkojne vetvetiu tek emri i Elses, qe e kam ne SpeedDial.

Elsa eshte nje vajze qe e kam njohur prej jo pak kohe tashme, me te cilen kemi shkembyer jo vetem disa kafe dhe biseda te ngrohta, por edhe disa nenkuptime te ftohta, por elektrike. Kemi shkembyer ndjenja, pasione, deshira te fshehura dhe plane te gdhendura; ajo eshte e dashura ime. I shkruaj: "Do vish per nje kafe te CasaItalia? Kam nje ore kohe per te humbur." Ajo pergjigjet shpejt, si dikush qe e ka pritur kete mesazh prej kohesh me celular ne dore.

Mberrij perpara saj dhe sa jam ne korridor, ajo vjen pese minuta me vone, duke ecur si nje skene qe shpaloset ngadale, por qe te ze frymen. Ka veshur nje fustan te kuq, i hapur ne shpatulla dhe i care vec pak mbi kofshe, i lirshem por dhe i ngjitur pas trupit njekohesisht, rripat e holle ia zbulojne krahet, kembet i ka te zhveshura dhe atletet i japin nje lloj ndjesie capkenie. Floket i ka shtrenguar dhe i mban me nje rreth te zi, ato floke ngjyre geshtenje te erret qe me siguri do kenaqem me vone duke luaje me to, dhe syzet i ka vendosur mbi koke si nje kaprico e dites. Aty ne mes te qendres, duket e deshirueshme si nje mekat qe nuk mund ta lesh per me vone.

Fillimisht ulemi perballe ne bar dhe porosisim kafe, nje uje gjithashtu per te, dhe nje uje me gaz per mua. Biseda rrjedh shpejt, me shume si nje loje flirti i gjalle se sa nje bisede kafeje per te humb pak kohe. Flasim per projektet qe kemi, per shkrimet e mia dhe shkrimet e saj, ajo po behet copywriter, por me shume fantazi ne rrefim, shkrimet e saj ngjajne si peralla te njerezve reale.

Dhe ndersa bisedojme qeshim shpesh, pa ndonje arsye te madhe, dhe buzet i shkojne nga filxhani ne gjuhe dhe pastaj ne shikimin tim, dhe une nuk e di nese eshte loja e saj apo e imja ajo qe po me ngroh gjoksin. Duke biseduar, ndonjehere gishtat takohen, nje prekje e vogel ne dore, ndonje e shtyre e bute ne krah, nje terheqje flokesh ne shaka, dhe me pas nje pauze qe zgjat pak me shume se c'duhet. Nje siklet i embel na mbeshtjell, por shpejt e caj me nje buzeqeshje te cliret. I them me ze te ulet: "Kam makinen lart ne parking... ne cep. Nese do te qetesohemi pak."

Ajo s'pergjigjet menjehere. E con goten ne buze dhe me sheh mbi telin e xhamit, si nje skene qe e ka luajtur ne mendje disa here, por tani i duhet ta vendose ne levizje. Buzet i lag edhe pak me ujin qe po e mbaron, e tund goten si per te perplasur hezitimin ne akullin qe mbetet ne fund, dhe me shikon. Nuk ka nevoje per fjale. E kuptoj nga menyra si merr canten, si i rregullon floket me gishta dhe si ngrihet pa e pare askend tjeter pervec meje.

Dalim nga bari pa ngut, por brenda nesh po zien nje deshire qe ka zene rrenje qekur kemi shkruar mesazhet e para. Futemi ne ashensor dhe ne castin kur dera mbyllet, ajo me afrohet dhe me ve doren ne kraharor. S'ka me kafe, s'ka biseda, s'ka kufij. Me sheh ne sy me ate veshtrimin qe te zhvesh me pare se gishti te arrije tek kopsa. I afrohem dhe e puth — fillimisht lehte, si te kerkoja leje, por pastaj thelle pasi e kuptoj qe lejen e kam, duke e shtrenguar nga beli dhe ajo me pergjigjet me nje ofshame te mbytur. Me kap me duar ne qafe, me terheq drejt vetes, dhe trupat na perplasen nen driten artificiale te ashensorit. E preku ne te pasme duke e shtrenguar pak, ajo me kafshon buzen, dhe frymemarrjet na behen te ngrohta, te peshtjelluara. Gjoksi i saj ngjeshet pas meje, fustani i lehte nuk e fsheh as dridhjen, as gjoksin qe ngrihet nga ritmi. Derisa bie nje ze "ding", ashensori ka mberritur, por ne mendje s'jemi askund tjeter pervecse me gojet tona, ne perplasje.

Makina ime eshte ne cep, aty ku parkova me qellim – larg nga dritat dhe zhurmat, por serish brenda kufijve te mundesise qe dikush mund te na afrohet. Futemi brenda shpejt pa thene asgje, ne sedilen e pasme me vrap, me ajrin mes nesh qe digjet me shume se cdo temperature vere.

Ne cast, e terheq nga qafa dhe e puth, egersisht, pa meshire, me etje. Duart me shkojne pas trupit te saj, ne bel, ne te pasme, ne kofshe, poshte fustanit. Ajo me kafshon buzen dhe me ngre lart bluzen, sikur do te me kete lakuriq aty, menjehere, ne mes te makines. Kemi nje urgjence, por edhe nje frike – jo nga ajo qe po bejme, por nga mundesia qe dikush te na degjoje, te na shohe, te na therrase ne realitet. Ndjej si me afrohet e me zbutet ne kraharor, si me rri pezull ne preher.

Ajo ngre fustanin lart, e nxjerr gjoksin vete, dhe e sjell afer fytyres sime. Sa te mire e ka aromen; te bute, te ngrohte, me maja te forta qe me kerkojne gjuhen me siguri. I thith me uri dhe e ndjej si m'i ngjesh floket, si dridhet. E ndiej se po me jep trupin e saj, me nje dore qe me mban ne qafe dhe tjetren qe me kerkon me poshte duke me ngacmuar.

I hap kofshet lehte si sinjal per ti cuar doren aty - eshte lage e bere qull tashme, lengu i ndihet siper mbathjeve dhe une e marr pak me gishta e shijoj ne buze. Ajo terbohet me shume e me puth furishem - ka nevoje ta ndieje deshiren e saj ne buzet e veta, qartesisht qe ajo i di mire disa veprime si ne filma.

Ne kemi nevoje per me shume - per nje shtrat, per nje dhome, per dritare te mbyllura dhe carcafe te bardhe qe i lagim me trupat tane. Mendojme te shkojme ne hotel. Por jo tani. Jo ende. Thrilli i makines, rreziku, era e saj e perzier me frymemarrjen time, me avujt qe i kemi ngjitur ne xham, na ben te qendrojme.

Pas shume puthjeve e thithjeve, ajo zbret, dhe zberthen pantallonat e mia. Kari eshte i lagur qe nga ashensori e i forte qe nga makina... E pastron pak dhe e merr ne goje me nje natyrshmeri te rralle, por me nje deshire qe djeg dhe bind. E ben me ngadalesi, me thellesi, pastaj ngrihet me shikon ne sy si per te me pyet "a po e bej mire?" ndersa me shtrengon me dore dhe zbret prape aty ku ishte.

Mua fryma me nderpritet! Dritaret jane pak te mjegulluara nga lageshtia e frymemarrjeve tona. Diku jashte degjohet nje dere makine qe mbyllet. E kam frike gjemen qe mund te shpertheje, si ulerime ose si trokitje ne xham - por epshi eshte me i forte. Ajo me lepin me gjuhe kudo perreth, me shtrengon me dore, me shkaterron me butesi, derisa une nuk mund te duroj me. Me thith, me rremben, dhe me ben te shperthej ne gojen e saj plot.

Pas disa castesh, kur trupi me rikthehet ne realitet, ndjej ende tensionin qe nuk eshte cliruar plotesisht. Por ashtu si me temperature dal nga makina i pari. Ajo pas meje, me syzet ne floke si te mos kishte ndodhur asgje. Jashte jane njerezit - bisedojne, ecin, vijne e shkojne te makinat e tyre. A na pane? Nuk e di. Por di vetem nje gje: kete ndjesi nuk dua ta humbas! Dhe as ta ndaj me askend tjeter pervec saj.