Permbushje e Paputhur

Dera e zyres ka mbete paksa hapur, dhe nderkohe qe une flas me Arten, ndiej nje levizje te lehte ne korridor. Kalon nje siluete e njohur, e hedhur, me hapa qe nuk kerkojne leje. Eshte Romina. Floket e lidhur lart, fustani i shkurter i punes mjaftueshem sa per te mos e kape kamerat e sigurise, nje dosje ne dore dhe ai shikim i perhershem qe e ben cdo hap te saj te tingelloje si sfide per ta ndjeke. Nuk ndalet. Nuk na pershendet. Madje sdi as nese e pa taman kush jemi ketu ne zyre. Vetem kalon. Por prania e saj mbetet ne ajer si nje parfum modern qe na vjen e do te na mbushi hapesiren. Arta e veren, e ngre vetullen, pastaj ngrihet vete ngadale dhe e afron pakez deren me kujdes pa bere zhurme - nuk e mbyll krejt.

Asnje hap as tingull tjeter nuk degjohet me ne kete moment. Arta pozicionohet serish e mbeshtetur ne karrige, sic ishte, me njeren kembe te mbivendosur mbi tjetren, me doren qe rrotullon ngadale nje stilolaps qe pak me pare e mori. Veshtrimi i saj nuk eshte me vetem kurioz; eshte i thelluar, i ngrohte, i gatshem te me zbuloje. Kthehet, me sheh, dhe me thote me nje ze te bute, por qe fsheh nje thumb:
- A e ke pas ne klase Rominen?

Me pyet, me nje ton qe perpiqet te tingelloje rastesor, por syte i shndrisin ne nje menyre qe nuk eshte me thjesht akademike. E ndjej menjehere temperaturen qe rritet, jo vetem nga pyetja, por nga menyra si ajo e formulon. Arta nuk eshte thjesht nje degjuese - ajo me sfidon me se shumti! Dhe une, ndoshta per ta ngacmuar, ndoshta per ta zhveshur me shume nga kontrolli, i them:
- Ne klase jo se ajo eshte e re... por kena punu bashke. Dhe jena taku disa here jashte orarit...

Fytyra e saj nuk reagon menjehere. Sheh stilolapsin, por pastaj ngre koken ngadale, me ate buzeqeshjen e saj te njohur, qe flet me shume se nje pyetje.
- Jashte orarit ne zyre?

Une vazhdoj.

- E maj mend si sot. Ka ken vera e 2017. Shume nxeht dhe zyra jone ne katin ma te nalt ishte bosh. Pashe qe erdhi nje vajze e re per nje intervist pune si developer. Kishim fole ma pare ne telefon por pa ja pa ftyren - ka ken e shpejt, e sakt, pak ngacmuse se rrin si vajz e qeshun por manej prej afer, ishte ndryshe. Nderkohe qe ecte aty neper korridor me nji veshje qe me hutoi ne at moment kur erdhi; pak-a-shume sic e sheh tesh neper korridore, kmisha i varej deri mbi kofsh, takat tu i ba zhurme jo me bezdis por sa me terhek vemendje, dhe teper sensuale. Me pau dhe buzqeshi, se me njihte. "Ti je ai i forti qe vonon mesazhet e?", mtha me ironi dhe qeshi prep. Por ishte nji e qeshun qe sdote me i kerku falje.

Ne kete moment, Arta rrudh lehte ballin e vetullat, jo per xhelozi, por sepse kerkon te kuptoje se ku po shkon kjo histori. Por une nuk e ngadalesoj ritmin - perkundrazi. Dhe ajo e poshter do te degjoje gjithcka.

Vahdoj...

- E mora Rominen prej ne korridor e cova ne zyre. S'ishte askush tjeter npun dhe pse me e largu vajzen? Prezantimi ishte i shkurt, se ishim vec un e ajo dhe shefi ne austri ne Skype. Tan kohen, edhe ajri u dukte i ngarkum jo prej temperaturs po prej pranis saj. Ajo u ul aty ne karrige me laptopin e saj dhe filloi me kerku neper foldera. Po su dukte hic si profesioniste, plus qe ka ken 19 vjec ater. Sikur e kishte hallin me me hutu mu qe me e pershpejtu marrjen n'pun, edhe pse sdo e merrsha un.

Arta me veshtron me shume vemendje dhe trupi nuk i leviz, e as nuk me nderpret. Une vazhdoj akoma...

- Kur u cu manej per te pa tabelen e projektit ne mur, vithet i tundeshin ngadal. As at'her si ka pase te bollshme por te formume taman. Ajo u kthye prej meje dhe me tha: "A sbani kafe nzyr?" Ishte nji pretekst qesharak kot sa me thy heshtjen; mund lypte naj birre naj qofte por ku me marr kafet, haha. Por une e kuptova lojen direkt. Ma von u afru te un, nderkohe qe po perpiqesha me vu nje fishe ne laptop. Mi vendosi durt ne supe - natyrshem, por edhe shum qarte ne fjalt e saja; "Je gjithmon keshtu i fokusum kur punon?" ma tha ne vesh, dhe ufff, mu perhap zani si korrent neper gjoks, si me ken gjak i nxeht.

Ne kete pike, ndjej qe Arta ka pushuar se levizuri stilolapsin. Duart i ka mbledhur ne preher, dhe me sheh drejt, pa me nderprere. Por syri i ngushtohet pak - si nje aktore qe nuk do ta shfaqe skenen e xhelozise, por nuk arrin ta fshehe. Ska asgje me eksituese se kur xhelozon historite qe i fillon vete. Dhe une vazhdoj...

- Manej Romina m'pyeti nese e kam motorrin. Ajo e dite mir qe nese dua un, e marr ne pune direkt. Dhe per pak minuta e pata ne motorr, fundi tu ju hap prej eres tu e mbaj me dore, tu mu shtrengu fort neper qafe se kishte frik se rrezohet. Dhe direkt e n'hotel. Tu ec jo shpejt se thash po kundershton, por nuk bani za asnji her.

- Sme besohet!, reagon Arta.

- Besoje!, i them une dhe i prek doren qe e mban mbi tavoline. - Ikme ne hotel, qetesi, asnje njeri aty me ba habi. Masdite, dielli tu perendu dhe hoteli merrte pamje si me ken neper filma, me diellin ne largim. Mora celesin aty e direkt ne dhome, kisha ken dhe her tjera ne ato dhoma. Dritaret me perde te trasha, gjys erresire ne dhome se hera e pare bashke e me e zbut. Plus qe ajo vajze e ndjeshme, sado bante si e fort. Sa tu u siguru une qe eshte gjithka neper dhome ok, ajo u cu u nis ka dera. Thash kjo e cmendun don me ik... U kthy, e mbylli me celes, dhe u mbeshtet ne der, e filloi me u zhvesh tu u dridh pak jo prej sikletit, por ishte tu i zi gjaku.

- E paska pase per here te pare...

- Jo krejt... Po prit. Tu u pa ashtu sy me sy, ajo tu zberthy pullat e kemishes nji nga nji, kadal, por pa dramatizu. Shum lozonjare. Kishte vesh sutjena te zeza, te holla qe dukeshin si nji rrip prej cicave te vogla, dhe nje tip kanatjere siper si e tejdukshme, se mora vesh taman. U zhvesh komplet i holli tana pertoke dhe pa than asgja vjen ka krevati. Un ulem ndenjun e e pres ca po ban. Levizte ngapak anash se fundin se pati hek hala dhe me duket kishte qejf me ja heq un, por un tu i nej si bos mbeshtetun dhe vec tu e pa si me i than "hajde merre vete ca don". Cica te vogla, te bukura, bythe te formume, taman vitpariste qe e ka menen per studime.
- Mhm..., psheretin Arta me duart ne gushe.

Jam i sigurte qe ne keto momente, ajo po kujton vitet e saja te universitetit; kur eshte sot kaq e nxehte, si mund kete qene atehere? Po une vazhdoj rrefimin tim;

- U afrua, dhe u perkul me heq kepucet. Sandalet. Belin e holle, forma perfekte, cica te vogla qe mezi tu prit me ja fut durt nen sutjena - si kam harru kurre, dhe terri i dhomes e bate me u dukt ma e bukur. U afrova pak, ja vendosa durt ne ije, dhe e afrova prej vedit. Ajo nuk foli, e kuptoi qellimin tem. E pa qe nuk du me e puth, dhe e pranoi kete gja. Menej ja hoqa fundin ngadal, tu ja rreshqit nga kofsht dhe tu e ferku nga pak si per tia lane kujtime. Dhe direkt ja kapa dhe mathjet, per tre sekonda zhveshun krejt lakuriq, taman studente qe dote dashuri dhe jo firma e nota.

Arta nderkohe ka humbe krejt ne rrefimet e mia. Duart i ka ule ne preher, po me dergon sinjale te gabuara dhe spo e kuptoj fiks ca ndien por une e kam mendjen te kujtimet e mia ne kete moment, dhe vazhdoj prape...

- Manej u ngjit ne krevat te une, perkulun gjunjt, si mace qe shkon me hanger peshkun. Dhe u shtri ne shpin, hapi kofsht ngadal, tu me dhan mundsi me e pa se na form dhe e freskt eshte, por dhe sa e nxeht qe sdon as me e perkedhel. Ju afrova mes kambve, pa e puth, tu e ferku leht me trupin tem, bark per bark, kofsh per kofsh, si me e provoku ma shume qe ta kerkojn vete gjane. Ajo me con durt posht dhe nis me me zberthy; nuk din dhe pak i dridhen durt por ma ne fund tu e ndihmu, ma nxjerr karin jashte si mes pas zbrit nga bjeshka, i gjate i mall i paster, i duket pak habi por nuk trembet hic. Dhe m'terheq, si me mdhan me kuptu qe me ju afru ma shume. E lagun, e hapun, gati krej. U dukte qe dhe se ka per here te pare; ja futa ngadale, rreshqitje e lehte, dhe ajo vec nje psheretime lshoi, por ma kapi veshi direkt. Nuk e dote ngadal, menyra si lvizte, tu u rrotullu dhe tu u tund posht meje e tu kercy qe me marr ma shum mrena. Thonj tu mi ngul neper krahe, a neper shpine, si me ken tu me udhezu.

Me duket sikur Arta tashme po imagjinon momentin. Ne fytyre, ajo ka marre nje pamje sikur eshte vertete aty dhe mimikat e mia as nuk i sheh me, degjon vec fjalet... Dhe une vazhdoj...

- Nuk patme as perkdhelje. As ndalesa. Kisha vec frik mos prishem shpejt e mbaron gjaja. Por ajo sikur e kapi skenen dhe u cua, me rrzoi, dhe me hypi siper me shum siguri. Duket kishte pa shum porno dhe e dite se zgjatet pak kur nderron pozicion. Dhe i iku frika direkt, tundej mbi mua me syt gjysem-mbyll dhe durt te gjoksi. Cdo lvizje ofshama ma te thella, ater tu me pa nsy, sikur kishte frik qe po cohem me ik dhe po mthoshte: mos ik!
- Ja le merena te gjores?, me pyet Arta qe sikur u zgjua nga gjumi i mendimeve.
- Jooo. Edhe pse kur e kuptoi qe e kam afer, vec u tund'te ma shume pa u ndal tu me shtrengu por ne sekond te fundit e terhoqa dhe ja lustrova neper kofsh. Ajo u shtri manej siper meje, e ngroht, e bute, pa fjale, pa perkedhelje, vec frymemarrja jon e rendume dhe lasgshtia... Tu e pa ashtu ne ftyr, e bukur e imet, ndonjehere me vinte me e puth si per konfirmim qe ishte super por kur ja priti ajo "mos i trego kujt". Aty ja futme te qeshmes te dy dhe e permblodhme historine.

Ne kete moment Arta leviz pak ne vend. Nuk me sheh drejt, sheh duart e veta fillimisht, dhe me pyet me ze te ulet:
- Nuk e puthe asnji her si perfundim?
- As ne fund, i them. Po kjo nuk ishte nji marrdhanie, ishte ma fort nji form permbushje.

Arta merr fryme thelle dhe e ngre serish shikimin. Tani fytyra e saj ka marre nje tjeter pamje. Nuk eshte me e buzeqeshur. Eshte grua qe po pertyp nje emocion te papritur, jo vec nga une por dhe nga vete ajo - nuk e priste. Afrohet dhe pak mbi tavoline, dhe me shprehet:
- E di qe me tregove kete histori qe te me provokosh... Dhe po funksionon.