Puthje lamtumire

- Se di Erik, bela a ma mir me ik en Angli... Tres menen e merrem me noj pun tieter...

Neser do largohet ajo. Neser me date 6. Do kete nje tjeter familje, nje tjeter rreth shoqeror e nje tjeter pune ku shpresoj te punoje me pak... Do largohet per diku tjeter ku ben me ftohte, diku tjeter ku edhe pse eshte metropol do njohi me pak njerez, e qe ka edhe me pak fjale e merzi.

Nuk me pelqen aspak, nuk ndihem aspak mire nga vendimi i saj qe pavaresisht rrethanave, nuk e prisja ashtu... Behet fjale per Giselden, shoqen time te vogel qe e kam pase ne krah per gjithka ka ndodhe kam apo skam pase nevoje. E quaj te vogel, se gjithmone ashtu ka qene per mua, si femija im, sic kam qene une femija i saj duke i perdore fjalet per keshilla e preherin per te derdhe lote. Shpesh-here, e kam trajtuar pa te drejte, shpesh e kam bere te qaje, te deshperohet, te mos e doje veten per shkakun tim... Shpesh e kam shtyre, larguar, menjanuar, shpesh e kam nxjerre nga jeta ime e e kam terheqe prape kur i vinte koha, e ashtu ka bere edhe ajo... Por edhe kemi qene bashke gjithmone, kemi qene njesoj. Kemi pase te njejtat deshira, kemi ece e kemi qeshe fole e vepruar me fjalet e njeri-tjetrit, qellime, synime, veshtrime te perbashketa...

- A sdo me takosh pak perpara?

Zeri ka filluar te me dridhet vetem nga mendimet se nje dite do jem pa te, se ajo do jete e dikuj tjeter e per mua sdo kete asnje minut ne dispozicion.

- Normall si do t'takoj Erik. A ke qief me ardh me m'perciell me Natalien?

E ka fjalen per Natalian, shoqen tone te perbashket prej me shume se tete vite. Natalia eshte ndryshe nga ne; ajo eshte e pavarur, moskokecarese, shpeshehere e vrazhde dhe e eger se jeta e ka rrite te tille - nuk pranon te humbe asgje cka eshte e saja a cka do qe ta kete.

- Oh, pse me Natalian? Ku po shkon ajo?

- Haha, askun, por me mua der n'aeroport. Ka makinen ajo e spo ti napim asni lek, haha.

Sot eshte vone ne mbremje e koha sme mjafton per asgje, por te nesermen nisem heret ne mengjes e ne 7 pa ca minuta jam poshte shtepine se saj. Zbret shkallet e vjen me pershendet, me perqafon, dhe me merr te pijme kafen lart bashke nderkohe qe do presim edhe Natalian.

- Kafe?!, me pyet si kamariere.

- Ti ke nje ekspres ne shtepi?, - i pergjigjem me habi...

- Neee! Bosnjakice skuvaju tursku kafu, - me sqaron me buzeqeshje, duke me thene se boshnjaket bejne vetem kafe turke, thua se e kam per here te pare nje boshnjake.

Jo vetem qe se kam per here te pare nje boshjake, por madje as kafen e duarve te saja se kam per here te pare. E kam provuar disa here, i ben te mira, si gjithcka tjeter qe bejne duart e saj. E veshtroj me kujdes qe nga momenti i pare kur fillon te helli sheqerin, qe as nuk me pyet ne e dua - se ajo e di mire se une kafet turke i pi vetem me nje gjysem luge sheqeri; kemi pire shume bashke, qe ne shkolle, sa ne shtepine time e sa ne te sajen e ajo mban mend ne menyre perfekte cdo detaj qe nga hellja e hapave te mi te pare..., drejt saj...

Giselda duket kaq e bukur sot, aty tek bufeja, me shpine prej meje, me floket e shtrire per se gjati deri ne kurriz e format perfekte ne trup... Ajo e bukur eshte gjithmone, por ndoshta nga efekti i largimit te saj - po me duket ndryshe, po fillon te me marri malli akoma pa u nise e e di me siguri sa shume do ju mungoje syve bukuria qe po shohin sot.

Sic i pjek kafet, vjen ngadale si nuset e reja kur ua sherbejne miqve qe vijne per vizite, bashke me nje teke Amaro se e di qe e pelqej shume - na sherben ne tavoline, dhe ulet paqesisht aty buze meje. Nuk nxjerr asnje fjale se ka frike se do merzitem, do nervozohem a do i bertas per vendimin e saj, edhe pse e di mire se une do beja me shume per te, si ajo per mua. E mbase eshte me mire per te te filloje dicka te re, te lere pas gjithcka i ka shkaktuar trishtim e te shohi per veten e qetesine saj, per shendetin e saj, per punen e karrieren e gjithcka tjeter... Duke menduar per te e per te ardhmen qe e pret atje, prej ne vajze te embel te sukseshme qe beri gjithcka per ata qe i deshi, me rreshqet nje buzeqeshje e pafajshme ne fytyre teksa sigurohem ne vetvete se do ja dali me siguri. Ajo me lexon, me kupton, eshte e bindur se do jem krenar per te e e ndien se po e ndiej se filloi te me marri malli qe tani, fytyra i buzeqesh e afrohet te me thote dicka por une e nderpres "kur do nisesh?"...

Qetesi... Buza nis te me dridhet nga fjala qe nxorra e asaj edhe me fort; ajo perpelit qerpiket e gjate si shtiza e e kthen shikimin nga dritarja te mos ia ve re pikat a lotit qe nisen ti vijezojne faqet e fryra por te shohim bashke te dy shiun qe ka filluar te kercasi neper xhama... Afrohem pas shpines se saj, i hell krahet rreth trupit e e mbeshtjell e bej te vogel ne gjirin tim, duke i puthe e nuhate floket e qafen aq embel sa pa i shtuar asnje fjale - ajo e kupton mire se une s'do jem me i njejti pa te.

"Erik...", me lutet, duke me vene gishtin tregues permbi buze sic kthehet prej meje e nis te me fshije lotet qe paskan filluar te me rrjedhin, e me merr duart e mia me te sajat - kaq te buta e te vogla, e i mbeshtet tek gusha... Eshte e ngrohte, e embel e e brishte; nis te me puthi, te dridhet e te vazhdoje te me puthi ashtu me syte akoma te perlotur... "Te dua Erik, te dua shum" peshperit neper buze duke ferkuar faqet me gishtat e mi te ftohte; e fillon t'i ngrohi neper buzet e saja te qullta qe shkelqejne ne zjarr e dridhen...

- Nuk kam per t'ik kshtu..., - peshperin neper buze nderkohe qe shihemi ne sy plot mall e etje, e fryma gati po i merret.

- Keshtu? Keshtu si?!, e pyes paqesisht duke i preke gushen...

- Kshtu pa ty, me sqaron me zerin qe i ngrihet pakez e merr zemer, - pa ty e pa dashnin tane en mua, mrena mejet...

Dhe me hidhet ne qafe e me shtrengon si nje femije, me perqafon fort si per te me marre frymen, aq sa m'i degjon te rrahurat e cmendura te zemres time qe i shkojne deri ne kraharor te saj, mbushet prape ne lote, gjemon, dridhet, buzet i ftohen e i behen akull - taman per ti ngrohe ne te miat... Dhe sic e prisja; me puth! Me puth fort! Me puth duke me kape nga floket, qafa, duke me shtrenguar sa mundet me deshire per tu bere nje... Me puth e harron gjithcka, fjalet e zotimet e saja, harron se nuk eshte e imja dhe ska per te qene kurre me. Me puth si per heren e saj te pare, me puth si per heren e saj te fundit, me puth me thith te me shkrije te me beje leng te me pije te me kete brenda trupit te saj pergjithmone... Eshte nje ndjenje e terbuar, qe fillon thelle ne shpirterat tane e misherohet ne lekuren tone me nxehtesine e eger qe na perfshin trupat. Mbeshtetemi lehte tek kolltuku, duke shijuar ne kenaqesi buzet e njeri-tjetrit, dhe papritur... Tak-tak! Eshte Natalia, Natalia qe e dinim se do vinte... Natalia qe, desh na kapi...

- Gisellda! Da li ste spremni, josh?

Ajo ka disa minuta qe i bie deres nderkohe qe ne patem humbe ne puthjet e jetes tone, ne shtrengime te forta gati ne te marre te frymes. Eshte e nervozuar, tani, ska faj - po pyet Giselden nese eshte bere gati akoma, se duket se jene vone...

- Da, smiri se, u nekoliko..., - reagon shpejt ne vrull Giselda, duke i thene se eshte gati ne pak minuta.

E duke i kerkuar te qetesoje nervat, dhe largohet per ne dhomen tjeter, ndoshta te veshi dicka te re a te marri canten; se di as nese e ka bere gati - qekur erdha ne shtepine e saj, ishim kaq te ngarkuar e sbeme asgje tjeter vec ndame ndjenja e pasion.

Natalia vjen prane meje, duke me pare ne sy, me provokimet e saja - kaq epshndjellese, me ve doren ne fytyre e me prek pak buzet e komenton;

- Hmh! Your lips so red, Erik [te jane skuqe buzet]. A je mire?

- Eshte dimer zemer, nga te ftohtit ndoshta...

- A nuk te lashe te ngroheshe?, me pyet pa shaka, ftohte si moti perjashta,

dhe une nuk e kam ne gjuhe pergjigjen, kete here, nuk di me as ca ti them. Ose e di por nuk dua. Nuk dua se ajo eshte ajo, ajo qe ka qene gjithmone aty - te me ngreje moralin e egon time burrerore sa here qe jam ndier i dobet a i rene nga jeta a nga e bukura e saj - femrat. E eshte ajo qe pa vene kushte kurre, vec me ka zbukuruar.

- You are such a player, Erik [Ti luan shume. Mendon se se kam vene re?] me pyet. - You think i don't know?

- You think i ever lied to you? [Mendon se te kam genjyer ndonjehere? Ti ke qene gjithmone aty, gjithmone e ke dite gjithcka...] You've always been there, always knew it all...

- And always loved it all! [Dhe gjithmone e kam adhuruar gjithcka!] Asshole!, - me bertet.

... dhe me shtrengon pak buzet e mija, me gishtat e saj te holle, e per nje moment i coj syte ne buzet e saja sot ngjyre trendafil qe po i dridhen pak nga qejfi e qerpiket aspak nga frika, dhe, Giselda kthehet ne dhome. Oh, sa e bukur duket; nuk e di ne po shkon te fluturoje a po shkon per vrap, me kostumin sportiv e me atlete te bardha Rebook, nje cante te vogel ne dore ku me siguri ka tualetin e mjete tjera te castit e nje tjeter cante pak me te madhe ne shpine. Ashtu, na konfirmon se eshte gati e mbetet vec t'a ndihmojme me cantat e te zbresim bashke tek makina Natalias, poshte afer rruges.

Oh Zot, Natalia eshte nga femrat me me klas qe njoh; edhe nga si ka dale sot, qe nga palltoja e zeze prej lekures me cizmet me taka te larta e deri tek makina saj e kuqe si gjaku - Mazda CX-3 e vitit 2016, qe sot do e mbaje thjesht si nje taksi ne sherbim te shoqes saj te zemres. Sepse vertete qe jane shoqe zemre, e kete ja kane treguar njera-tjetres qe prej nje dekade kur isha deshmitar - dhe shkak i njohjes se tyre qe do kthehej ne nje shoqeri prej dy mikeve rivale.

Natalia vjen me pas, se une e Giselda perfituam tek e gjetem makinen te hapur, e zume dy vendet e pasme, kurse ajo vetem ze vendin e saj - ate te shoferit, ndez kasetofonin, e nisemi pakez te heshtur te tre. Gjate rruges, pijme nje kafe ne "Elit Restoran" e per 10 minuta jemi ne Delta City - ku do ndalemi bashke te tre dhe do kerkojme per gati nje ore te gjejme nje byrzyl te holle serm bashke me nje varese intime me tre zemra - taman, dhurate e jona. Vrapojme serish, zeme vendet tona serish, e nisemi per ne Podgorica Airport, nga ku do jete edhe takimi fundit me Giselden.

Mberrijme pak me heret se kishim frike; kemi mjaftueshem kohe per te pire dicka te ngrohte me Giselden para se sporteli te mbydhet, nderkohe qe edhe Natalia do thithi nje cigare perjashta e do vije me vone... Eshte nje bar i madh, por ska shume njerez aty; hyjme brenda e Giselda ze nje vend afer deres ndersa une shkoj te marr dy caj te ngrohte kamomil per ne te dy; kam qejf ti sherbej sot, sot qe mbase eshte mundesia ime e fundit per ti sherbyer, sic e ka bere gjithmone ajo me mua. Marr filxhanet e medhenj tek banaku, e tek afrohem, ve re se eshte ngrire me syte e koken perjashta ne natyren e qete e njerezit e paket qe levizin. Ndoshta ajo ka humbe ne mendime, ne ato mendime qe i kam edhe une neper koke sot - per kohen tone bashke qe e shftytezuam kaq keq kur kaq shume e deshem kaq mire. Ajo ka mbeshtete koken mbi grushte, floket i derdhen mbi tavoline e buzet e varura poshte, me syte e qullesht, me ka kaq afer por sme sheh dot. i ve doren ne shenje e i tregoj se i solla cajin - por i ka interesi i gjithckaje. "Dalim jashte?!", me pyet.

- Nuk ndihesh mire Gis? Ca ke?

- Oh, sdi, - me thote, e nis te me shpjegoje teksa une ulem e ze vendin tim perballe saj, me tavolinen e ngushte ne mes. - Nuk nihem mir Erik, se kupton se per pak or e vet kam me i perkit ni jets tjieter?

- Ka me shku gjithcka mire zemer, i premtoj duke i buzeqeshe e duke i preke duart e ftohta. - Po fillon gjithcka nga fillimi dhe a se ke dashe gjithmon' kte?

- Jo, se kam dasht. Mkan mjaftua kto si kam pas, po ti kisha pas.

Ajo kthen koken edhe nje here perjashta, sheh shoqen tone se eshte akoma aty ne dere me cigaret e saja vecse me shpine prej nesh. Dhe ngrihet nga tavolina, niset per ne cep te barit, aty ku ngjan me nje skute, duke me marre me vete per dore, e kthehet me shpine nga muri, disi, sikur po do te fshihet. "Vet smund iki pa ty", me thote, dhe mbeshtet duart ne gjoksin tim. Duart i dridhen, e i dridhen edhe qerpiket, i dridhet krejt trupi e jo nga te ftohtit, por nga frika e ndarjes e e te qenit larg, frike qe e kemi pase gjithmone ne zemer sa here problemet jane perpjeke te na hyjne ne mes. Une vec e dua me fort ashtu, me syte e perlotur qe vec i ndjedhin dashuri. Ia largoj duart nga gjoksi, ia mbaj poshte shtrenguar duke e dorezuar e ajo mbyll lehte syte, qetesohet, merr fryme paqesisht ne pritje te puthjes time, ne pritje te puthjes qe pasioni nuk i eshte shuar akoma qe nga mengjesi ne shtepine e saj. Ajo me njeh mire, i di delikatesite e mia; gjithmone me ka perdore duke perdore pafajesine e saj e keshtu edhe sot, per te dyten here, me dorezon - me detyren te bie ne buzet e saja te fryra qe duan te ma marrin frymen sa i prek. Shtrengohemi fort ne krahe, duam te mos mbaroje kurre ai moment qe po puthemi e thithemi si heren tone te pare.

- Giselda!?, eshte Natalia. Serish Natalia, qe i therret asaj, e qe shkaterron gjithcka. - Blagajna, upravo otvorio [Sporteli sa eshte hape].

Giselda nuk thote asgje, largohet me vrap prej meje dhe shpejt gjendet jashte, ne dere, duke na lene mua e Natalian ne kembe, duke pare njeri-tjetrin me shume fjale ne mendje qe spo i themi dot, akoma.