Disa i thone "Rozafa", disa i thone "Turizmi"... Une i them thjesht "kafja", se pij kafe aty cdo pasdite, pasi kam lene punen e e kam mbylle zyren - njeqind meter me tej. Eshte nje bar i mall, me shume tavolina, e ne mbremje mbushet me te rinje me pak e familjare me shume, qe vijne nga qyteti e nga rrethinat, plot e perplot.
Une rri gjithmone ne tavolinen e cepit e sonte ngjit me mua, per te paren nate, nje grup njerezish qe flasin e qeshin papushim. Duket se jane nga e njejta familje, e aty nder ta eshte edhe nje grua e embel me floket e verdha, qe ne fakt rri pak e distancuar. Eshte ajo, ajo qe rastesisht u njohem para dy muajve kur une e mora per dike tjeter e qe ate dite patem biseda te pernatshme si rezultat i qetesise e rehatise qe gjenim ne fjalet e njeri-tjetrin. Une e pashe e e njoha direkt sa erdha, tek sillet me buzeqeshje por disi e distancuar nga shoket e tavolines, e ashtu me duket e ka vene re edhe ajo se jam nje djale i zakonshem ne kerkim te aventurave - taman sic i ka pase pershtypjet qe ne fillim, tek s'ia ndaj syte per asnje cast ne levizjet e fjalet e saja te pakta. Perpiqem gjate gjithe kohes ti tregoj interes, me gjeste e me shenja, duke e ngrite zerin ne telefon a duke i mbajte syte ne kembet e shtrira pas tavolines, me sandale e geta te holla.
Ajo sben asgje per mua, akoma, sme jep te kuptoj dicka konkrete pervecse me ndjek me sy gati duke mos e kuptuar ne ka thjesht interes si cka pase pernate, apo thjesht besdi nga qendrimi im provokues, por ka raste qe nuk e di as nese i kujtohem. Se di si mund ti flas a ti jap dicka pa rene ne dukje; ata jane plot gjashte veta ne tavoline e asaj spo i japin as hapesire te levizi sic do, por dicka me vjen ne mendje; do shkoj ta pres ne tualet, ne fund te salles, atje ku ka plot hapesire e shume dhomeza e ku cado te ndodhi, askush sdo mund te na gjeje. I bej disa here me shenja, duke mos e kuptuar nese po me sheh me mendje apo vetem me sy, e ngrihem ngadale nga tavolina per ta prite ne korridor - tek tualetet, ku do vonoje per rreth 10 minuta derisa te shfaqet aty, bashke me nje tjeter vajze. Vajza rri ne dere ta presi e kjo afrohet prane meje, me buzeqeshje me te madhe se ajo qe ka qe heren e pare qe e pashe;
- Ti je me taman i marr, - me thote gati te me bindi edhe mua, ashtu sic me ka thene pernate e perdite qekur jemi njohur, e afrohet me shume te me perqafoje a te beje dicka tjeter...
- E marr ti qe sme flet, nji or tu ba shenja... Hajde ketu!, dhe perkulem pak ta perqafoj, sic e kishte ajo synimin.
Perkulem, se ajo eshte e vogel, e takat e cizmeve te lekures nuk e ngrejne dot me lart se tek gjoksi im... Por e justifikon gjithcka me buzeqeshjen e shkrire ne embelsi e floket e argjend'ta qe i shtrin permbi shaputalla, e me bythen e bukur te fryre - gati per nje skene erotike te nje filmi Hollywood-ian.
- Kush esht ajo?, - e pyes per vajzen qe qendron tek dera, larg nesh, por pa na i ndare syte tek perqafohemi me deshire e oreks per njeri-tjetrin.
- Esht nji shoqe jona, me thote, nuk erdha vetem en tualet.
...dhe qesh. Qesh e shkrihet ne buzeqeshje sic di ta beje vetem ajo, me fytyren qe i rrezaton drite pastertie e sinqeriteti, plot jete e bekim. Nuk ka arsye te qeshi, ne fakt, se ajo qe tha nuk ben as nje humor - por qesh nga qejfi qe eshte kaq prane meje pas kaq shume kohe pergatitje ne bisede e ne deshira, dhe per nje moment qe shoqja e saj nuk e ka mendjen - nuk pret ta shoh une i pari, por me hidhet permbi buze e me kafshon, aty, ne mes te korridorit.
Ishte nje puthje e forte por e shkurter, e shpejte, ne frike nga shoqja se mund ta shohi e edhe ne frike nga cdo ndodhi me pas - duke pare duart e mia si i shtriheshin permbi mollaqe duke e shtrenguar lehte me gishtat qe e ferkojne permes...
- Ti je i marre, me thote prape si cme ka thene cdo nate qe nga njohja jone... - Ca ban?
- Ti vertete po pret si un mos tbaj asgja?!
Me sheh drejt e ne sy, nuk me flet, por e tret buzeqeshjen e humbet ne shikime - nis te me eksploroje mendimet me sy, nis te me numeroje te rrahurat e zemres e ti shohi deshirat qe po me burojne nga shpirti... Ngadale me vendos duart ne bel e me ledhaton lehte tek me afrohet, pak vec sa per ti ndier aromen qe si rezistoj dot por e mbethej me krahe serish e nis ta puth nga fillimi, duke e thithe duke e kafshuar lehte sa per ti lene shenja nese jo ne buze - thelle ne mendje. Shoqja spo na sheh me - ka gjete dicka interesante ne celular per te kaluar kohen e saj ne pritje, dhe une e terheq Leten pa aspak force per ne cep te korridorit, aty ku sna sheh asnje sy as kamera. Prape kemi frike, por ajo eshte me e vogel se deshira qe po na lind perbrenda per nje akson te cmendur qe sdo i bejme skip per asgje ne bote.
