Shi ne Klase

Pas gjithe asaj qe i tregova per Rominen, Arta mbet nje moment ne heshtje. E shoh qe s'do te me jape ndonje emocion te qarte. Ka nje nxehtesi ne fytyre, por jo nga turpi. Eshte nje nxehtesi emocionesh te perziera, me shume si grua qe i ka lejuar vetes te degjoje rrefime dhe detaje te cilat nuk do te ja pranoje vetes qe i kane pelqyer.

Zgjat doren, merr serish stilolapsin qe ka aty dhe fillon ta rrotulloje sikur analizon. Kjo eshte menyra e saj per te mos u dorezuar menjehere, nderkohe qe ne mendje mund te jete duke thure dicka. Une nuk e shqetesoj. Vec e shikoj. Dua te zgjatem te bej dicka tjeter, por edhe pasiguri kam, keshtu qe dua t'i jap nje tjeter rrefim e te fitoj akoma me shume terren.

I afrohem pak me shume mbi tavoline.
- A e mban mend nji vajze... Giselden? Ka ken nga Mali i Zi. Flite pak shqip, por buzeqeshte shume, a te kujtohet? Nuk ka ken ekselente por syni ta ka kap kudo.

Arta kthen koken me ngadale, dhe e tund lehte duke rrulle buzet.
- S'me kujtohet. Nuk i mbaj mend mire keto tipet si lule me afat, - thote, me nje shprehje disi tallese, por edhe kureshtare.
- Ajo ka ken ndryshe, i them. - Ska ken taman si lule, as per nota as per bursa. Ajo ka ken... trup dhe buze!

Arta me sheh. Veshtrimi i saj tani ka nje perzierje te cuditshme: sikur i pelqen qe po flas, por sikur se di as pse vazhdoj. Si te ishte kurioze, por e permbajtur. Por une nuk vonohem per te fute me shume detaje, tani situata jone ka hyre ne shina dhe skam shume pikepyetje, vetem te ndjek linjen.

- Ka ken viti i pare. Klasa bosh, masdite, kishin ik tan por universiteti ishte hala hap per naj zysh neper zyre. Me Giselden kena pas nej shpesh najher edhe vec per muhabet. Ishim ule ate dite ne fund te auditorit nkat par, te ata karriget e prishuna. Nuk eshte se bashim dashni apo premtime te forta, ma shume muhabete qe sdishin me kry... Batuta, ajo ka pas dhe te folunen qe tka ba me qesh edhe tu fol marrina.

Dhe vazhdoj...

- Ashtu tu u argtu, nisi e m'puthte ngadal, gjate, me nji gjuhe te bute dhe pak balkaneze.
- Si asht gjyha balkanaze?
- E etun dhe e ndeht. Me puthje qe sdishin me mbaru, qe rrinin vec te buzt si e vetmja gja e rendsishme. M'kujtohet heren e pare ater qe ma uli pantallonat, nuk tha asnji fjale. As nuk me pa ne sy hic. Eci me dur ngadal, u ul ne gjunje dhe ma mori ne goje sikur te ishte tu mu lut.
- Ti ishe akoma student?, me pyet Arta, pa me pare plotesisht, por me zerin qe i dridhet pak sikur po perfshihet akoma me shume.
- Po student kam ken sigurisht. Dhe ajo me respektonte per ket gja, i them si me ironi. - Bente sikur vinte te mesonim bashke, por fundi gjithmone i njejte... Sepse ishte e mire...
- Dhe? – me ngacmon, por zeri i saj tani eshte me i ulet. - Domethan... ishte e mire si, studente pra?

Une e shikoj. Buzeqesh pak. Vendos berrylin ne tavoline, dhe i afrohem edhe pak:
- Ishte e heshtun! Po kur ma thithte, e bante sikur s'donte me dal ma kurre prej asaj dhome. Goja e saj ishte ngrohtesi dhe etje bashke. Si me e pi ujin nga burimi por me buze, jo me gryke. Shikimi i saj rrinte te kofsht e mia, dhe asnjehere nuk kalote lart, qellimisht edhe pse ja vesha doren ne gushe me e terhek nelt. Sa marifete ka pas si vajz. Ajo... ishte dhanun.

Dhe vazhdoj ti tregoj akoma;

- Njehere, ishim ne nji klase bosh nji masdite, dhe kishte ra shi ate dite. Dritaret ishin mjegullu nga mrena, dhe dyshemeja u dukte si e ngrime ne ate heshtje pa nxanes. Giselda u ul ne gjunje ne tok mbi bluzen e saj qe ja hoqa ja shtrina vete aty ne toke – se nuk doja ti prekte pllakat e ftohta me gjunj dhe doja me i pa dhe cicat, apo si ka pase, sa ato vazet qe ke lan ti aty ne cep. Kishte vu syze ate dite, dhe ftyra e saj dukej si nje vajze e zellshme, e pafajshme, por qe dinte shume ma shume se sa tregonte. Nje lloj kontrasti qe me ka ndez gjithmone.

- E bate ne klase?, me pyet Arta habitshem sikur do ishte fundi i botes po ti thoja "po".

- Fillimisht ma hoqi rripin me durt tu ju dridhe pak, i pergjigjem. - Nuk di a nga pasiguria, frika se kush po e gjen, apo nga padurimi. Me uli pantallonat ngadale, dhe syte e saj, pas atyre gjyslykve me xham te holle, ju zmadhun si kotele kur mpa. Qeshi pak, me buzen poshte te lagun, dhe me pa sikur donte me thane "ket nuk e kam prite". Mbase ju duka djal i vogel, - e mbyll une fjaline me ngacmim.

Arta rri per pak caste pa fjale. Pastaj ngre koken dhe me pyet:
- Ti s'je djal i vogel... – thote me nje buzeqeshje qe mezi mbahet. - Apo sjam tu kuptu dicka?

Me pelqen qe e thote pa droje. Me pelqen qe me pyet. Dhe me shume se gjithcka, me pelqen qe ajo po me imagjinon.
- I madh mjaftueshem per Giselden, i them. Mjaftueshem qe nji masdite ta bante me lot.

Dhe vazhdoj ti tregoj akoma...

- Un ja kapa flokt me njeren dore – ashtu sic i kam pa meshkujt ne filma ta fiksojn nji grua kur ajo perkulet para. Ia mblodha flokt ne njerin grusht pak me forc dhe e afrova, pa asnji fjale. Ajo nuk kundershtoi hic. Perkundrazi, u mbeshtet mbi kofshet e mia dhe ma mori ne goje ngadale, me nje ritem qe nuk a kishte mesu prej askujt vec prej mendjes vet. Si te ishte vete instinkti. Dhe gjuha e saj lvizte ngadale ne fillim, si me ken tu me mat pulsin. Manej me shtrengonte me buze dhe e fuste ma thelle, sa here qe une e terhiqja pak nga floket, si me ken tu e komandu. Perfekt. Ka ken ndryshe nga cdo vajz qe kam pas ater. Ishte e perkushtume, jo teknike. Goja e saj me mbeshtillte me nxehtesi, me peshtyme te bollshme, dhe kur me shihte ne sy, me ato syzet qe i rreshkisnin pak nga hunda gati si me ken tu i ra, une ndihesha sikur po bahesha pjese e nje fantazie te fshehun te saj, a e nje fantazie temen qe kam pa ne filma. Karin e kisha te mall ate dite. I inxeht, i rand, i gatshem. Ajo mezi e perballote ndonjehere kur e fuste thelle, por nuk u terhiqte asnji moment, pavarsisht sa kollitej. Zani i saj si me ken tu ju marr, si me ken tu u gelltit, e ndieja ne rranje te barkut. Nuk me lete as me mbaru. Here pas here, ndalote per te marr fryme, me buzet qe lepinin koken si per me me qetesu, manej rifillonte prap. Me pa nje moment, dhe u ferkua leht nderkohe qe vazhdonte - me la pa fryme.

Ne kete pike, Arta s'po leviz me. Frymemarrja e saj eshte ndalur mes ndjesise dhe pyetjes qe mezi po e mban.

- Ti... po thua qe e ke te mall?, me thote shume ngadale, si te ishte nje fakt mjekesor qe po perpiqej ta kuptonte, por zeri i saj ka marre nje ngjirje qe s'mund ta fshehe. - Domethan, pse u desh me e theksu si detaj?

E shoh. Buzet i ka lagur pak. E kuptoj se e ka perfytyruar. E ka ndjere.
- Te mall sa per ta nxjerr nga rruga nji studente me syze, i them. - Ajo nuk pushote. Nuk lutej. Donte gjithe peshen teme, gjithe gjatesine, gjithe lotin tem.

Arta i ve gishtat mbu buze dhe nuk thote asgje. Por syte i ka te ndezur. Si te kete nje nxehtesi te brendshme qe nuk po e qeteson dot.
- Dhe...?, ajo peshperit si pa fryme.

- Dhe ma mori sic merr ajrin nji njeri qe po mbytet. Si te ishte jeta e saj. Dhe une... e lashe. E putha ne koke, por ajo s'dote puthje. Dote vec ta ndiente thelle ne fyt.

Arta me sheh. Tani nuk ka me rol. Nuk ka me mbrojtje. As ironine qe e mbronte ne fillim. Vetem sy te hapur, molleza te ngrohta, frymemarrje te renduar. Nuk e di a eshte konfuze, a po mendon dicka, apo spo mendon asgje. Por pastaj me thote, shume qete:
- Ti nuk po me tregon thjesht per ate. Ndoshta po me tregon cfare mund ti besh dikujt tjeter qe sillet ashtu si ajo?

Une nuk flas. Vetem e shoh ne sy.
Sepse eshte e vertete.
Dhe ajo e kupton.