Spiunimi

- Ma kujtove nji histori interesante... – thote Arta me nje ton qe me vjen si dicka e pergjumur, por ngarkuar me nje peshe qe sapo ka filluar te rendoje, ndersa i shtrin krahet gjate mbi tavolinen e saj e gati me mberrijne mua.

Une rri i heshtur. E shoh. Thelle diku dua te zgjatem drejt saj ta prek por nuk eshte aspak, ose akoma, momenti. Tani dua ta le te vije vete drejt meje, dhe ajo vjen pa fole une fjale. Ul syte ngadale, mbi duart e saj, tek duart e mia qe jane afer duarve te saj, dhe me sheh me nje veshtrim qe s'eshte me thjesht kureshtje, por nje lloj perfshirje, dhe fillon te flase.

- M'kujtohet nji histori para disa viteve ne nji klase, me dy student te ri. 20 vjec kan ken, ne vit te dyte te dy se ishin nji klas. Djali i pashem i gjat me flok si te kalum anash kurse vajza me bluza te ngushta, floke te gjata, buze te fryme si me i pas ba me shiring. Ate dite ishin te sigurt qe jan vetem po deren nuk e kishin mbyll plotsisht.

Ndersa flet, Arta ngre doren dhe me gishta lehte prek gurin e varur ne qafe, qe bie mes gjinjve te saj. Gjinjte ja kisha pare disa here tashme por gurin se kisha vene re. Ajo ndjek levizjen instinktivisht. Gishti i saj pershkon lehte ate zone ndarese te gjoksit, si padashje, por si te donte te me tregonte saktesisht se ku i ka ndjesite ne keto momente. Dhe dora i rri aty pak me shume sec duhet, per te treguar ndjesite e sakta, kurse buzet i levizin ngadale teksa flet e syte, mbi buzet e mia sikur po me degjon ndersa vazhdon te flase vete:
- Nuk ju bana za, vazhdon ajo. - Vec ndenja i veshtrova.

Une nuk leviz. Ne vend qe ta nderpres, perqendrohem ne cdo mikrodetaj; si i shtrengon gjunjet njeri mbi tjetrin, si i ndryshon zeri pak kur thote fjalen "i veshtrova", si fryma i thellohet kur kujton dhe si mendjen duket se e ka akoma te une, une qe mendjen e kam tek ajo.
- Ajo ishte shum provokuse, gati e shtrime si permbi tavolin. Ftyren e kthyme ka librat, nji dore ne fletore e nji dore ne faqe ne buze me kry mbeshtetun. Kurse ai rrinte mas saj. Gati siper. Dhe as nuk ishin lakuriq - por me rroba te lehta per te leviz lirshem. Kurse ai i kishte ul pantallonat gati ne gjunj, pa llogarit aspak ku esht, ajo me fustan permbi vithe, tu leviz te dy me te njajtin ritem, pa fole pa leshu asnji tingull vec qetsi absolute.

Dhe vazhdon...
- Kishte naj moment, qe ajo sillej si e turpshme manej naj moment tjeter qe ajo shtrihej a ulej ne gjunj ne toke para tij, sikur me i ba reklam. Vithet i kishte te formume taman, pak tul por rrumbullake si pjeshk, aq e bukur u dukte sa isha ba gati me hy me e rreh shuplaka.

Ndersa pershkruan kete pjese, Arta zhytet pak ne karrigen e saj. Njeren dore e leshon mbi kofshe, pa e shtrenguar, thjesht e mban atje, sikur i kujtohet ngrohtesia e dikurshme dhe do ta leshoje diku ate zjarr. Gishtat i zgjat me kujdes, i rrotullon ne lekuren e saj dhe une nuk mund te mos e verej. Barku me shtrengohet. Kam dhe une ndjesite e mia duke e lidhe ate qe shoh me ate qe degjoj; skenat me miksohen ne mendje, ne cdo detaj qe rrefen duket ne mendjen time sikur jam une ai e eshte ajo - ajo.

Zeri i Artes tani eshte me i ngadalshem, me i lehte, me i bute njekohesisht. Ajo merr fryme thelle. Shikimi i saj nuk eshte me i lidhur me te tashmen. Ka mbetur ne nje klase bosh, ne nje drite te verdhe pasditeje, atje ku trupi dhe heshtja perzihen me ngushte se cdo ze. Zeri i saj nuk eshte me tregim – eshte rikthim, eshte perjetim.

- Ne fillim... ai ishte siper. Te dy te shtrire ne dysheme, mbi nje xhakete qe duket se e kishin shtruper te mos u gervisht. Ajo me kembet paksa te hapuna, ai i shtrihej ngadale siper, me durt tu ja rreshqit nga supet deri ne bel.

Ndersa flet, gishti i saj pershkon gjoksin, pa e shtrenguar, thjesht duke ndjekur vijen e dekoltese si nje refleks qe nuk e ndal dot. Veshtrimin e ka te fiksuar te buza ime, por pa me pare drejtperdrejt.

- Ai u fut ngadale, me nje levizje te kontrollume, si te kishte frike ta lendonte. Por ajo e priti. Me kofshet qe i perqafoshin belin e tij, me nje dore qe i rrinte ne qafe dhe tjetra mbi shpine. Filluan te levizin bashke, por jo me nxitim – si te numeronin kohen permes levizjeve te belit secilit.

Une ndjej trupin tim qe pulson. Imazhet dhe skenat sme lene te perqendrohem me ne asgje qe ajo thote. S'ka asnje fjale qe po them, por cdo pjese e trupit tim po i flet. Dhe ajo vazhdon.

- Ai e shikonte drejt ne sy, por ajo e mbyllte here pas here shikimin – si te donte te mos shperqendrohej nga ndjesia. Ai here e kapte e rrotullonte pak nga beli, here e shtynte thelle me nje ritem te ngadalte por ngulcates. Cdo levizje... ishte sikur luten pa za, jam kenaq duke i pa, duke kujtu kohet e mia.

Arta kalon doren ne kofshen e saj, e ngadale, sikur po fshin nje kujtim qe e ngacmon ne lekure. Une i ndjek levizjet e gishtave te saj, dhe e ndjej veten qe jam ngurtesuar ne formen time me te plote. Ndersa shoqja vazhdon:
- Pastaj ajo e perqafoi ma fort dhe i tha dicka ne vesh. Ai u terhoq pak mrapa, ajo u kthye ngadale, u mbeshtet me gjunje dhe berryla ne dysheme – doggy-style, por disi ndryshe, me kujtohet si me ken tu i pa sot... Te dy ne toke, te shtrim, pa drite vec ca hynte mes vijave perdeve, pa zhurme. Ai e mori prej mrapa, por krej lehte. Ishte si nje perulje. E shtynte ngadale, thelle, i shtrire siper saj, me gjoksin ngjitur mbi shpinen e saj tu ja ferku shpatullat...

Nderkohe qe po e degjoj, Arten e shoh drejt e ne sy. Veshtrimi i saj eshte i hapur. Gishtat e saj qendrojne mbi kofshe, pa levizur, si nje paralajmerim. Ajo flet me qete, me ngadale:
- Ajo shtrengonte gishtat ne dysheme, por s'bante za. Ai e kafshonte ne qafe, ngjitun pas saj, dhe i peshperit'te dicka qe s'mund ta nigjoja. E njihte trupin e saj mire – levizte ashtu sikur kishte ndertu nje shtepi brenda saj. Koka i varej mbi shpatullen e saj, fryma e tij perhapej mbi te. Dhe ajo... e mbante si vajz e fort.

Ajo me sheh tani, e ndalur. Syte i ka te lagesht nga emocioni e ngjajne te turbullt, por zeri i saj eshte i qarte.

- Kur ai ishte mrena saj si per here te fundit, ajo i vuri doren pas, mbi vithe, e kapi dhe e terhoqi ma thelle. Pa fjale. Vetem me nje ndjesi qe thoshte "kjo eshte e imja".

Frymemarrja ime eshte thelluar. Karin tim e ndjej te fryre, te gjalle, gati per te dale perjashta, per te shkyer copat e pantallonave. Kjo jo vetem fale historise ne background, por fale pamjes qe shoqja ime ka marre, kembekryq, e fjetur ne mimike dhe e gjalle pertej saj. Ajo e ndjen ndjesine time, mi lexon mendimet ne parehatine time, dhe per here te pare, eshte gati ta komentoje...

- E pashe si ai u derdh brenda saj. Dhe une... – ndalon, me sheh. - Une kam mendu shume per ate skene, sidomos kur ngacmohem nga ndonje bisede si kjo e sotmja.

Nje cast heshtje bie ne zyre. Vetem frymemarrjet tona degjohen. Dhe shikimet qe s'perplasen, por lidhen.

- Dhe sot, – vazhdon ajo me ze akoma me te ulet, - kur te shoh ty perballe... ndjej qe per here te pare... jam une ajo qe eshte me deren hapun.