Eshte fundi i gushtit, i gjithe stafi eshte ne pushime sezonale pervec meje; une I kam sezonet e mia shume te cekuilibruara ne data dhe kete periudhe jam i vetm ne zyre. Eshte dite e bukur sot, dielli i paster dhe i nxehte si per fillim te ketij muaji. Nuk ndihem mire per pune dhe e filloj diten me nje kafe poshte zyres, tek bari Kinemase, me nje mikun tim malazes qe nuk e kam pare qe prej para aksidentit. Pasi me ka treguar per gati dy ore per ca ka ndodhe gjate kesaj periudhe tre-vjecare qe skam qene, ngrihemi avash e une nisem per ne zyre, qe e kam aty afer kafes rreth, 15 metra.
Sa shkeputemi, me shkojne syte tek dikush - ne anen tjeter te rruges; nje brune me nje fustan te gomuar te zi te gjate dhe aq te ngushte sa ne menyre perfekte i nxjerr te gjitha format e trupit te saj prej nje modeleje. E njoh direkt! Eshte Joana; shoqja ime, e embla e vogla e bukura, dikur - e dashura. Sot nuk eshte me ajo e vogla e pafajshma e disa koheve me pare; sot eshte ajo qe me pelqen mua, sot eshte femra shembull qe posedon arrogancen, egersine, kerkesen; femra qe beson pak, qe nuk thyehet aspak dhe, qe nuk e perdor zemren kurre. Sot eshte; ajo qe do i vihem pas menjehere.
Bashke me dy shoqet e saja, po ecin kaq shpejt para meje, sa me zor i arrij ne pedonale, mu para Colosseo-s. Si pa dashur, me pane. Me pane dhe, aq sa u habit Joana, aq edhe u gezua. Me njohen direkt, me njohin e gjithe shoqeria e saj sic e imja njeh Joanen. Me priten ne trotuar duke me shikuar si per vleresim e me pabesueshmeri pas gjithckaje kishte ndodhe me mua; u afruam, u pershendetem, dhe menjehere per te mos e humbe rastin i ftova per kafe aty ne barin ngjitur, Colosseo, ne katin e 5-te.
Hyjme brenda avash, shoqet pak para nesh e une e Joana pak pas tyre. Sa mall qe kemi, sa bukur tek ecim bashke, cift, sic supozonim gjithmone se mund te jemi nje dite - e vertete qe jemi sot. Ajo eshte kaq e bukur me kedo, dy meter e gjate e floket e shtrira pergjate shpines gjer' ne bel, fustani i gomuar qe i mbeshtjell trupin e takat e larta qe e trajtojne si te jete ne nje pasarele. Ajo eshte kaq e bukur me kedo, e sot eshte kaq e bukur me mua...
Ngjitemi ne katin e siperm, e zeme vend ne tavolinen e fundit ne cep, aty ku shihet gjithcka ndodh jo vetem ne bar, por edhe poshte ne pedonale, deri nga Turizmi, Radio Shkodra, e gjysma qytetit. I kemi munguar kaq shume njeri-tjetrit, spo i ndajme syte per asnje sekonde dhe spo kuptojme ca flasin shoqet aspak... Jemi ngjitur ne tavoline, padashje po prekemi here pas here e pa qellim po shihemi ne sy sa here heshtim - ne tavoline. Se ne shpirt nuk po heshtim aspak, po duhemi e deshirohemi duke sjelle neper kujtime gjithcka kemi kaluar bashke per kaq kohe.
Per nje moment, Joana e thyen biseden monotonike te tavolines, kthehet prej meje komplet, e me pyet si pa te keqe;
- Eri, e ke larg zyren? - dhe merr ne dore celularin.
- Ketu pothuajse ngjitur; i pergjigjem me habi dhe me syte qe i mbaj tek celulari saj. Pse pyet?
- Oh asgje, por ndoshta po te iken dita neper kafe nderkohe qe ke pune per te bere, e sdua te ta marr kohen...
Jojo, nuk mund te jete nje shenje qe une te largohem. Joana duket pak e shperqendruar dhe une jam konfuz, nuk di saktesisht pergjigjen qe ti jap, por ajo me ben me shenje - me sy, qe duhet te largohem... Dhe ashu bej - i pershendes vajzat nen justifikimin e puneve qe kam per te bere, dhe zbresa avash me ashensor, nderkohe qe me vjen nje SMS; Joana. "Nuk e doja keshtu kete takim tonin. Neser ne zyren tende, vetem e jotja." Sigurisht qe po! Joana pervecse nuk humbet kurre, ajo di edhe te jete imja sic me pelqen mua...
Dhe ashtu ben, te nesermen heret me telefonon:
- Ku e ke zyren Eri? A ka naj gja te shkrume?
Joana; e bukura, e gjata, e holla, e embla, ish-shoqja ish-mikja ish e dashura, qe me kishte premtuar te djeshmen se do vije nga une sot te me vizitoje e une po e numeroja me padurim cdo sekonde. Sa shume qe kemi per te thene sot, per gjithcka ka ndodhe gjate kohes qe jeta na kishte mbajte larg.
- Jo zemer, nuk ka asgje te shkruar, por prit poshte se zbres une te te marr.
Zbres nga kati i tete me shpejtesine e eres se terbuar e kur afrohem tek shkallet... ajo eshte aty, pak e shperqendruar tek me pret. Stepem aty ne shkalle, duke pare e admiruar bukurine e trupit te saj me linjat perfekte poshte fustanit te ngushte qe i rri kaq ngjitur, e gjithcka behet akoma me e bukur ne temperaturen e nxehte e flladin e lehte qe fryn...
- Joana?!, - i therras si i pabindur nese vertete eshte ajo, se sot po me befason vertete...
- Eri?! Oh... Me trembe..., - me thote duke u rrotulluar nga une, e duke me sjelle jo vetem buzeqeshjen ne buze por edhe ne shpirt; duke me sjelle boten. - Sa shume vonove...
Sikur ta dinte, se une ne fakt e shpenzova kohen aty, ne shkalle, duke e pare e admiruar per bukurine e stilin e saj. Por nuk i jap shpjegime, vetem afrohem prej saj e ajo prej meje per tu perqafuar plot perzemersi e me mallin e kaq kohe te ndare. Sa arome te mire qe mban, e si i shkelqen lekura e bute e lemuar poshte diellit akoma te nxehte te diteve te para te shtatorit.
- Ke shume pune sot?, - me pyet ne pafajesi e ne ngacmim, e pak e shqetesuar nga dispozicioni im dhe qetesia jone.
- Kam ne fakt, i pergjigjem me sinqeritet, - por i kam nxjerre koleget jashte te gjithe. Kemi nje party sot ne zyre ne te dy, apo jo?
... dhe buzeqeshim, te dy, duke zvogeluar syte e japim puthjen tone te pare, te lehte, te vockel, te embel mjalte e sheqer, aty ne korridor.
Shpejt ngjitemi lart, ne te tet'tin kat, tek zyra ime; dhe qe te jemi me te qete e me intime, kalojme ne zyren e shefit e cila per fatin tone te mire eshte e hapur, e e mbyllim deren nga brenda. Eshte nje zyre e vogel; monitore, kompjuter, nje tavolije me ca printera e fotokopje e rafte te medhenj me regjistra e dokumente, por ne pak sekonda do behet vetem dhoma jona, si nje hotel me pese yje pasi shtrojme poshte batanijen qe qellimisht e solli Joana te paketuar, e asgje tjeter rreth nesh sna intereson me. Oh Zot, jo kot eshte femra ime ajo; pervec trupit te gjate e syve te bukur, flokeve te gjata ne shkelqim e tatuazhit te vogel domethenes qe mban ne krah, ka edhe mendjen me te zgjuar e djallezore qe nje femer mund te kete, e gjithmone e kam admiruar per si eshte ajo.
Shikohemi per pak minuta ne sy, ne kembe, me celularet e fikur e Metaxa-n e mbushur ne gota, siper tavolines shefit... Sa kohe ka kaluar e sa na ka marre malli per njeri-tjetrin, e sa bukur kur pas gjithckaje ndodhi per kaq kohe - ne jemi serish bashke, ne intimitetin tone, vetem ne te dy e asgje nuk egziston me ne boten tone qe e rikrijuam serish sot. Joana me vendos duart ne bel e une i pergjigjem ne te njejtin reagim, vecse e terheq prej vetes me shume e e ngjis pas trupit tim, e lidh me duart e mia rreth shpines e me puthjet qe burojne nga zemra e do vazhdojne, te papushimta, ne buzet e fryra te lengshme e ne gushe e ne qafe e kudo tjeter mundem se po plas; po cmendem per te e nuk ngopem kurre me aromen a shijen e saj. Filloj ti terheq poshte fundin e ngushte te gomuar pasi i kam zberthyer kemishen e ajo vetem buzeqesh, e di mire ca kam ne mendje.
Sa me ka marre malli per embelsine e lekures saj qe i shkelqen ne nxehtesi e arome te mire; e prek e ferkoj ngado, pa ia shkepute buzet nga trupi tashme i zbuluar komplet nga cdo rrobe pervec mbathjeve te bardha qe i mban akoma - per te me cmende... por jo per shume gjate. Spostohemi avash, e zbresim ne dysheme ku kemi shtruar batanijes qe Joana solli per sot... Ajo shtrihet komplet e une siper saj, me puthje qe i fillojne nga gusha, qafa, e zbresin poshte deri tek gjoksi i bute i embel me thithkat qe i shkelqejne e po i ndezen ne pasion; nderkohe qe i heq ngadale mbathjet, e vazhdoj ritmin e puthjeve aty ku e ndala mbi cicat e fryra duke i pershkruar trupin pergjate barkut te lemuar per tu ndale mes kembeve te saja ku po merr flake. Sa me ka marre malli, sa me munguar bukuria dhe embelsia e saj per kaq kohe, por sot eshte me mua dhe asgje tjeter nuk egziston. E puth, e ndiej, dhe filloj ta lepij lehte me duart e lidhura pas kofsheve te saj e ajo po e pelqen gjithcka, tek me prek nga floket e me ledhaton duke me treguar me duart e saja qe te me terheqin se i kam munguar, si ajo mua, per kaq vite...
Ajo eshte gati tashme, per mua, e per gjithcka kam per te sot. Ngrihet avash dhe me vendos duart ne gjoks, pastaj ne supe, me kap nga krahet e me puthjet e embla me mbeshtet tek muri. Une po plas per te, i gjithe malli qe kam mbajte per kaq vite dhe pasioni qe mu rindez sot kur fillova ti prek trupin - eshte konveruar ne deshiren dhe ereksionin e forte qe me ka mberthyer. Joana e kupton gjithcka, me zberthen ngadale zinxhirin e xhinseve dhe me buzeqeshjet e saja sjallezore ne buze, zbret poshte, ngadale, te me marri te me shijoje sic ajo di me se miri, dhe per ta cuar gjithcka ne "barazim", gati per njeri-tjetrin ne gjendjen tone me te mire, per te shperthyer te dy brenda saj. Gjithcka eshte magjike; qe nga ribashkimi jone, celulari i saj qe spushon se reni ngaqe duhet te largohet apo gjurmet e kolegeve te mi qe degjohen neper dyshemene e zyres tjeter... Por asgje sna intereson, vetem njeri-tjetri, vetem intimiteti jone dhe liria qe po perjetojme bashke, kenaqesia qe po ndajme bashke, ne perqafime e shtrengime, stuhi puthjesh e ofshama te cmendura derisa prishemi aty, te dy, brenda saj...
