Nje vizite e papritur ne zyre

Nje vizite e papritur ne zyre

Eshte fundi i gushtit, i gjithe stafi eshte ne pushime sezonale pervec meje; une I kam sezonet e mia shume te cekuilibruara ne data dhe kete periudhe jam i vetm ne zyre. Eshte dite e bukur sot, dielli i paster dhe i nxehte si per fillim te ketij muaji. Nuk ndihem mire per pune dhe e filloj diten me nje kafe poshte zyres, tek bari Kinemase, me nje mikun tim malazes qe nuk e kam pare qe prej para aksidentit. Pasi me ka treguar per gati dy ore per ca ka ndodhe gjate kesaj periudhe tre-vjecare qe skam qene, ngrihemi avash e une nisem per ne zyre, qe e kam aty afer kafes rreth, 15 metra.

Sa shkeputemi, me shkojne syte tek dikush - ne anen tjeter te rruges; nje brune me nje fustan te gomuar te zi te gjate dhe aq te ngushte sa ne menyre perfekte i nxjerr te gjitha format e trupit te saj prej nje modeleje. E njoh direkt! Eshte Joana; shoqja ime, e embla e vogla e bukura, dikur - e dashura. Sot nuk eshte me ajo e vogla e pafajshma e disa koheve me pare; sot eshte ajo qe me pelqen mua, sot eshte femra shembull qe posedon arrogancen, egersine, kerkesen; femra qe beson pak, qe nuk thyehet aspak dhe, qe nuk e perdor zemren kurre. Sot eshte; ajo qe do i vihem pas menjehere.

Bashke me dy shoqet e saja, po ecin kaq shpejt para meje, sa me zor i arrij ne pedonale, mu para Colosseo-s. Si pa dashur, me pane. Me pane dhe, aq sa u habit Joana, aq edhe u gezua. Me njohen direkt, me njohin e gjithe shoqeria e saj sic e imja njeh Joanen. Me priten ne trotuar duke me shikuar si per vleresim e me pabesueshmeri pas gjithckaje kishte ndodhe me mua; u afruam, u pershendetem, dhe menjehere per te mos e humbe rastin i ftova per kafe aty ne barin ngjitur, Colosseo, ne katin e 5-te.

Hyjme brenda avash, shoqet pak para nesh e une e Joana pak pas tyre. Sa mall qe kemi, sa bukur tek ecim bashke, cift, sic supozonim gjithmone se mund te jemi nje dite - e vertete qe jemi sot. Ajo eshte kaq e bukur me kedo, dy meter e gjate e floket e shtrira pergjate shpines gjer' ne bel, fustani i gomuar qe i mbeshtjell trupin e takat e larta qe e trajtojne si te jete ne nje pasarele. Ajo eshte kaq e bukur me kedo, e sot eshte kaq e bukur me mua...

Ngjitemi ne katin e siperm, e zeme vend ne tavolinen e fundit ne cep, aty ku shihet gjithcka ndodh jo vetem ne bar, por edhe poshte ne pedonale, deri nga Turizmi, Radio Shkodra, e gjysma qytetit. I kemi munguar kaq shume njeri-tjetrit, spo i ndajme syte per asnje sekonde dhe spo kuptojme ca flasin shoqet aspak... Jemi ngjitur ne tavoline, padashje po prekemi here pas here e pa qellim po shihemi ne sy sa here heshtim - ne tavoline. Se ne shpirt nuk po heshtim aspak, po duhemi e deshirohemi duke sjelle neper kujtime gjithcka kemi kaluar bashke per kaq kohe.

Per nje moment, Joana e thyen biseden monotonike te tavolines, kthehet prej meje komplet, e me pyet si pa te keqe;
- Eri, e ke larg zyren? - dhe merr ne dore celularin.
- Ketu pothuajse ngjitur; i pergjigjem me habi dhe me syte qe i mbaj tek celulari saj. Pse pyet?
- Oh asgje, por ndoshta po te iken dita neper kafe nderkohe qe ke pune per te bere, e sdua te ta marr kohen...

Jojo, nuk mund te jete nje shenje qe une te largohem. Joana duket pak e shperqendruar dhe une jam konfuz, nuk di saktesisht pergjigjen qe ti jap, por ajo me ben me shenje - me sy, qe duhet te largohem... Dhe ashu bej - i pershendes vajzat nen justifikimin e puneve qe kam per te bere, dhe zbresa avash me ashensor, nderkohe qe me vjen nje SMS; Joana. "Nuk e doja keshtu kete takim tonin. Neser ne zyren tende, vetem e jotja." Sigurisht qe po! Joana pervecse nuk humbet kurre, ajo di edhe te jete imja sic me pelqen mua...

Dhe ashtu ben, te nesermen heret me telefonon:
- Ku e ke zyren Eri? A ka naj gja te shkrume?
Joana; e bukura, e gjata, e holla, e embla, ish-shoqja ish-mikja ish e dashura, qe me kishte premtuar te djeshmen se do vije nga une sot te me vizitoje e une po e numeroja me padurim cdo sekonde. Sa shume qe kemi per te thene sot, per gjithcka ka ndodhe gjate kohes qe jeta na kishte mbajte larg.

- Jo zemer, nuk ka asgje te shkruar, por prit poshte se zbres une te te marr.
Zbres nga kati i tete me shpejtesine e eres se terbuar e kur afrohem tek shkallet... ajo eshte aty, pak e shperqendruar tek me pret. Stepem aty ne shkalle, duke pare e admiruar bukurine e trupit te saj me linjat perfekte poshte fustanit te ngushte qe i rri kaq ngjitur, e gjithcka behet akoma me e bukur ne temperaturen e nxehte e flladin e lehte qe fryn...

- Joana?!, - i therras si i pabindur nese vertete eshte ajo, se sot po me befason vertete...
- Eri?! Oh... Me trembe..., - me thote duke u rrotulluar nga une, e duke me sjelle jo vetem buzeqeshjen ne buze por edhe ne shpirt; duke me sjelle boten. - Sa shume vonove...

Sikur ta dinte, se une ne fakt e shpenzova kohen aty, ne shkalle, duke e pare e admiruar per bukurine e stilin e saj. Por nuk i jap shpjegime, vetem afrohem prej saj e ajo prej meje per tu perqafuar plot perzemersi e me mallin e kaq kohe te ndare. Sa arome te mire qe mban, e si i shkelqen lekura e bute e lemuar poshte diellit akoma te nxehte te diteve te para te shtatorit.

- Ke shume pune sot?, - me pyet ne pafajesi e ne ngacmim, e pak e shqetesuar nga dispozicioni im dhe qetesia jone.
- Kam ne fakt, i pergjigjem me sinqeritet, - por i kam nxjerre koleget jashte te gjithe. Kemi nje party sot ne zyre ne te dy, apo jo?
... dhe buzeqeshim, te dy, duke zvogeluar syte e japim puthjen tone te pare, te lehte, te vockel, te embel mjalte e sheqer, aty ne korridor.

Shpejt ngjitemi lart, ne te tet'tin kat, tek zyra ime; dhe qe te jemi me te qete e me intime, kalojme ne zyren e shefit e cila per fatin tone te mire eshte e hapur, e e mbyllim deren nga brenda. Eshte nje zyre e vogel; monitore, kompjuter, nje tavolije me ca printera e fotokopje e rafte te medhenj me regjistra e dokumente, por ne pak sekonda do behet vetem dhoma jona, si nje hotel me pese yje pasi shtrojme poshte batanijen qe qellimisht e solli Joana te paketuar, e asgje tjeter rreth nesh sna intereson me. Oh Zot, jo kot eshte femra ime ajo; pervec trupit te gjate e syve te bukur, flokeve te gjata ne shkelqim e tatuazhit te vogel domethenes qe mban ne krah, ka edhe mendjen me te zgjuar e djallezore qe nje femer mund te kete, e gjithmone e kam admiruar per si eshte ajo.

Shikohemi per pak minuta ne sy, ne kembe, me celularet e fikur e Metaxa-n e mbushur ne gota, siper tavolines shefit... Sa kohe ka kaluar e sa na ka marre malli per njeri-tjetrin, e sa bukur kur pas gjithckaje ndodhi per kaq kohe - ne jemi serish bashke, ne intimitetin tone, vetem ne te dy e asgje nuk egziston me ne boten tone qe e rikrijuam serish sot. Joana me vendos duart ne bel e une i pergjigjem ne te njejtin reagim, vecse e terheq prej vetes me shume e e ngjis pas trupit tim, e lidh me duart e mia rreth shpines e me puthjet qe burojne nga zemra e do vazhdojne, te papushimta, ne buzet e fryra te lengshme e ne gushe e ne qafe e kudo tjeter mundem se po plas; po cmendem per te e nuk ngopem kurre me aromen a shijen e saj. Filloj ti terheq poshte fundin e ngushte te gomuar pasi i kam zberthyer kemishen e ajo vetem buzeqesh, e di mire ca kam ne mendje.

Sa me ka marre malli per embelsine e lekures saj qe i shkelqen ne nxehtesi e arome te mire; e prek e ferkoj ngado, pa ia shkepute buzet nga trupi tashme i zbuluar komplet nga cdo rrobe pervec mbathjeve te bardha qe i mban akoma - per te me cmende... por jo per shume gjate. Spostohemi avash, e zbresim ne dysheme ku kemi shtruar batanijes qe Joana solli per sot... Ajo shtrihet komplet e une siper saj, me puthje qe i fillojne nga gusha, qafa, e zbresin poshte deri tek gjoksi i bute i embel me thithkat qe i shkelqejne e po i ndezen ne pasion; nderkohe qe i heq ngadale mbathjet, e vazhdoj ritmin e puthjeve aty ku e ndala mbi cicat e fryra duke i pershkruar trupin pergjate barkut te lemuar per tu ndale mes kembeve te saja ku po merr flake. Sa me ka marre malli, sa me munguar bukuria dhe embelsia e saj per kaq kohe, por sot eshte me mua dhe asgje tjeter nuk egziston. E puth, e ndiej, dhe filloj ta lepij lehte me duart e lidhura pas kofsheve te saj e ajo po e pelqen gjithcka, tek me prek nga floket e me ledhaton duke me treguar me duart e saja qe te me terheqin se i kam munguar, si ajo mua, per kaq vite...

Ajo eshte gati tashme, per mua, e per gjithcka kam per te sot. Ngrihet avash dhe me vendos duart ne gjoks, pastaj ne supe, me kap nga krahet e me puthjet e embla me mbeshtet tek muri. Une po plas per te, i gjithe malli qe kam mbajte per kaq vite dhe pasioni qe mu rindez sot kur fillova ti prek trupin - eshte konveruar ne deshiren dhe ereksionin e forte qe me ka mberthyer. Joana e kupton gjithcka, me zberthen ngadale zinxhirin e xhinseve dhe me buzeqeshjet e saja sjallezore ne buze, zbret poshte, ngadale, te me marri te me shijoje sic ajo di me se miri, dhe per ta cuar gjithcka ne "barazim", gati per njeri-tjetrin ne gjendjen tone me te mire, per te shperthyer te dy brenda saj. Gjithcka eshte magjike; qe nga ribashkimi jone, celulari i saj qe spushon se reni ngaqe duhet te largohet apo gjurmet e kolegeve te mi qe degjohen neper dyshemene e zyres tjeter... Por asgje sna intereson, vetem njeri-tjetri, vetem intimiteti jone dhe liria qe po perjetojme bashke, kenaqesia qe po ndajme bashke, ne perqafime e shtrengime, stuhi puthjesh e ofshama te cmendura derisa prishemi aty, te dy, brenda saj...

Komento dicka
Dergo
Social Media
Mbi Materialin
Materiali i publikuar ne kete rrjet, eshte i natyres argetuese dhe nuk perfaqeson keshilla profesionale apo rrefime autentike mbi ngjarje reale. Materiali, gjithashtu, nuk ka per qellim te ofroje udhezime specifike per rrethana te vecanta dhe nuk duhet te merret si baze per ndonje vendim, per te ndermarre veprime, apo per te mos marre masa per ndonje ceshtje qe mbulon. Lexuesit duhet te marrin keshilla profesionale aty ku eshte e pershtatshme, para se te marrin ndonje vendim te tille sic pershkruhet ne materialet e faqes.