Eshte e shtune! Por jo nga te shtunat tona. Tashme kemi jave qe nuk takohemi me, dhe gjithcka, deri tek telefonatat, eshte shume rastesore dhe aspak dashakeqase.
Une jam per pune atje, ne lagjen ku nuk kam shume kujtime, por ama me lidh me shume gjera. Eshta lagja e saj, eshte rruga ku ajo kalon perdite tek shkon ne pune e bari ku pi kafe pasditeve. Une jam per pune atje, dhe kolegu im qe po vonohet... Kane kaluar gati dy ore nderkohe, e une rri ne kembe ne nje lagje ku tashme nuk njoh askend, duke e prite, e duke telefonuar nje numer qe nuk po pergjigjet askush.
As qe e kam vene re oren... Tregon 5, dielli ka perenduar heret dhe vetem feneret e taksive qe shkojne ne pune te tyre shndrisin aty ne rruge. Bateria e celularit nderkohe me ka rene, kshtu qe vendos te largohem e ti telefonoj kolegut kur te kthehem ne shkoder...
- Eri!
Me therret nje ze kaq i embel, qe dridhet pak... E njoh, eshte zeri i asaj qe banon ne ate lagje, qe ben ate rruge. Eshte zeri saj.
- Anda?!
Sa kujtime u ngjallen; sa deshira, sa qiej qe arrija me te e qe me dolen serish para syve.
- Ca ben ketu?
E pyes per te filluar biseden. Sepse sigurisht qe e di...
- Eri, une kam shtepine ketu. Me ler te te perqafoj... Sa me paska marre malli...
Perqafohemi... Shtrengohemi fort... I kemi gjokset kaq afer, dhe zemrat kaq afer, qe na rrahin njekohesisht si te jene nje. Shikohemi ne sy... Eshte kaq erresire, por syte tane shndrisin. Shndrisin, se jemi si dikur. Dhe lexojme buzet... Po dridhen ato... Po kerkojne te jene serish bashke...
I prek floket e argjendte, i hell doren tjeter rreth belit e e afroj, e ajo me kap tek qafa, me te dy duart e me terheq... Sa e forte qe eshte bere...
Askush nuk eshte aty... Askush spo na sheh... Nuk mundem me! Nuk mundet me. Puthemi, dhe bota ndalon rrotullimin. Shija qe na ka munguar per kaq kohe, e gjetem serish... Dhe ashtu, me buzet ngjitur e me gjuhet qe vallezojne bashke, ecim me hap te ngadalte e mbeshtetemi tek muri... Po cmendem per te... E deshiroj kaq shume. I rreshqas duar nga qafa, nuk kam durim te ja zberthej kopsat por e hap me force dhe jam tek thithkat e saj qershi...
E ajo si per te me kthyer nderin, e si pa rene ne sy, zbret doren poshte, me liron rripin pak dhe gjen burrerine time, qe eshte kaq ne dispozicion per te, e e nxjerr jashte zinxhirit. Me ferkon lehte, duke me shtrenguar nga pak... Pastaj pak me fort...
- E dua! - me thote me ze te forte e me bindje, me lepin buzen, dhe ulet poshte... Buzet e saj qe vendosen si nje kurore siper meje, dhe goja e saj e vogel qe me merr komplet brenda.
Oh Zot! Ajo eshte me e mira. Ne rruge ka akoma me shume erresire, ska drita, ska kembe njeriu... Anda ngrihet serish, e vazhdon te me masturboje me doren e saj te bute, e dora tjeter poshte bluzes time duke me ferkuar gjoksin. Une i rreshqas njeren dore poshte, pergjate shpines, duke kaluar poshte tutave te saj qe jane me llastik, deri tek bytha, e e vendos gishtin e madh brenda saj... Dhe me gishtat e dores tjeter, perpara, duke i ferkuar lehte klitin... Por ajo eshte bere qull nderkohe...
- I dua brenda..., - me thote me ze te ulet, dhe buzeqesh...
Sa na ka munguar kjo skene. Sa i kane munguar duart e mia brenda teksa digjet per mua nderkohe qe leshon ofshamat e saj te vecanta nga kulmi kenaqesise... Dhe vazhdojme per disa minuta, ne nje nder skenat me erotike te cdo filmi... Tashme i kemi levizjet me te shpejta, ofshamat me te forta e nxehtesine ne trup me te larte...
- Oooh zemer, po vij...
Eshte ofshama e saj qe e adhuroj...
- Bashke shpirt...
Dhe ky eshte plani im... Eshte deshira ime...
Nuk jemi me aty, tani ndihemi ne parajse bashke... Si te cmendur, bertasim, kafshohemi, therrasim emrat tone e prishemi aty, bashke, ne mes te qytetit ku per fat sna sheh asnjeri... Vazhdojme edhe per pak me puthje, derisa...
- Do te te telefonoj! - me thote.
Pastrohet, rregullohet shpejt e sikur asgje skishte ndodhe, dhe largohet per ne shtepi sepse ka shkuar vone nga orari i perditshem, duke me lene mua aty, pis, qull ne djerse, pa taksi e pa bateri ne celular...
