Eshte vere, dite e kthjellet e nxehte e mire dhe duket se jeta duhet te jete me e gjate se kaq. Tashme kam arrite nje faze plotesie ne jeten time; shetis gjithe diten mbi nje motorr Suzuki dhe punet, te cilat kane fluks e tasqe, kaq lehte i perballoj dhe realizoj te treja.
Ne kete fillim muaji, shoqja ime e mire, Joana, ka ditelindjen dhe une jam i ftuar atje ne nje mbremje klasike familjare tradicionale ne shtepine e saj.
Me nje tatuazh te vogel domethenes ne dore qe e patem bere bashke, e me floket e gjata te zeza qe i mberrijne deri ne bel e me syte e vetullat e vizatuara me lapes, Joana tregon femren me te bukur shkodrane qe perfaqeson modelin e asaj qe une admiroja me se shumti; elegance, finese, embelsi, djallezi. Dhe e kam njohur, oh, ne nje teater. Aty, ne shfaqje, ishim une e ajo e shume njerez te tjere. Por te tjeret sna interesuan, vetem njeri-tjetri. Ishte rasti i pare, mundesia e pare e jona per pak privatesi, per pak intimitet, per pak puthje qe u bene zjarr ne korridorin e erret te teatrit e qe kurre me nuk u iku flaka.
Por si do me shohi ajo, si do me shohin ata, si do sillet ajo, ca do flasin ata? Ne te vertete kam emocione, nuk do jete nje mbremje e thjeshte ditelindjeje ne shoqeri - por do jem tek familja e saj qe sme njohin as me kane takuar kurre. Dhe si do me shohe ajo para tyre, si do vishet, si do sillet? A do kete turp, emocion, a do kete frike apo do rrije aty larg meje duke harruar qe jam aty?
Mberrij i vetem tek shtepia saj, ne mbremje rreth ores 7; e te gjithe i gjej perjashta, familja e saj e disa miq familjeje, kusherirat qe une i kam pare disa here neper foto dhe tezja e vogel qe paska ardhe nga Italia... Nuk njoh askend tjeter pervec Joanes e askush nuk me njihte mua pervec asaj; por ajo kishte fole per mua, shume. Takohemi, pershendetemi e pyetemi, e hyjme brenda per ku darka ka filluar te shtrohet e ku fillojme menjehere bisedat e te qeshurat sikur une jam prej kohesh mik i familjes. Joana qendron buze meje ne tavoline, ne pozicion perfekt qe vjelltas te shkembejme veshtrime e ngacmime me sy e ndonjehere te ndeshemi a prekemi sikur se kemi mendjen. Flisim shume te gjithe ne tavoline por ne e kemi mendjen vetem tek njeri-tjetri, e po ngacmohemi me shenja e me kembe qe i shtrijme poshte tavolines per te gjete njeri-tjetrin ne ferkime. Gjithcka duket se po zgjat kaq shume se sna pritet me, derisa darka mbaron e ne shtrojme ne humor e pije deri pas mesnate, kur vjen orari gjumit.
Te lodhur por dhe te gezuar, kemi nje dhome e madhe ku une do shtrihem ne nje krevat tek ngjit me murin, e ne anen tjeter te dhomes ne nje krevat dopio - Joana, bashke me nje kusheriren e saj qe e kam pase takuar me pare por e njoha ate nate, e me larg - po ne te njejten dhome, dikush nga familja saj qe sme kujtohet.
Jo pas shume minutash tashme, ne shtepi ska me asnje drite te ndezuar dhe as zhurme nuk degjohet. Duket se te gjithe paskan qene te lodhur, por ne po presim ne qetesi te sigurohemi qe te gjjthe jane ne gjume. E nga krevatet tona, qe jane jo shume larg, zgjasim duart e prekemi, shtrengohemi e prekemi prape per ti thene njeri-tjetrit "jam ketu, te deshiroj"...
Ne erresire, pasi qetesia eshte absolute dhe erresire ne pik, Joana ngrihet avash, pa zhurme as tinguj ne erresiren e drites, e vjen ne krevatin tim te ngushte ku mbulohemi me vrap te dy me corcaf... Oh Zot, duam te qeshim per kete cmenduri por ja mbyllim gojen njeri-tjetrit me buze e qeshim ashtu me buzet e zena duke u dridhe trupat... Une jam zhveshe komplet poshte corcafit, si per gjume, vetem me bokserat e bardha e Joana mban nje bluze te holle te bute kremi, qe po e ndiej embelsisht te ngjitur pas trupit tim...
Ia zgjidh bluzen e ja hap avash, per te zbuluar se ajo nuk mban mbathje as sytjena - sdi as kur i hoqi, vec trupin e saj te bute te ngrohte ngjitur pas trupit tim mallosh. Puthemi e ferkohemi nderkohe qe po nxehemi me shume poshte corcafit, e duart e mia i rreshqasin pergjate trupit derisa ndalojne ne bythet e buta. Ne nje cast e kapa lehte tek gjuri e ja drejtoj kemben siper trupit tim, nderkohe qe ajo si tinez me terheq llastikun e bokserave e me nxjerr perjashta - kam filluar edhe te lagem per te aty nen puthje te embla e me siguri edhe ajo... jemi bere zjarr te dy, jemi gati fale puthjeve e fjaleve te pista qe peshperisim me ze te vogel ne vesh. Ajo me merr avash ne duar e me drejton brenda saj, e une rreshqas thelle me etje e me kenaqesine ne kulm, duket sikur kam nje jete qe jam pergatite dhe kam prite kete moment.
Cfare mbremje speciale, e sa kenaqemi bashke poshte corcafit qe ngjan me nje mushama shiu nga djerset tona. Nata nuk zgjat edhe shume, e sa keq qe nuk i mbyllim dot syte te perqafuar nga frika se do na shohin. Por gjithsesi, e presim bashke zbardhimin e dites se re, duke u pare ne sy me buzen ne gaz, e duke thene se duhemi fort e jemi shoket me te mire. Dhe sigurisht, ja uroj edhe ditelindjen disa here, vecanarisht poshte corcafit nga brenda shpirtit te saj!
