Endrra

Pa u degjuar zeri, pa u thirre emri,
Ia enderroja formen - pa nje imazh,
Te asaj zone, te atij vendi.
qe si magji natyre - ngjan si nje mirazh.

Sikur e njihja, qe para takimit,
Ne netet pa gjume - nga lodhja e mungesa,
Duart do e kerkonin, cdo sekonde te gjumit,
E ne mengjes do e harroja prape, nga vete-kujdesja.

Pastaj e gjeta-mish, fryme, edhe shpirt,
Endrra u kompletua, vertetesi qe e prek,
E bute si mendafsh, e bardhe si drite,
Cdo kontakt i ndjere, cdo ndjesi therret.

E puth lehte ne molla, e admiroj me sy,
Buza ime, ofshama e saj, nje ritem qe rritet,
Permes te cares ngushte, deshmor te bie aty,
Per deshiren time, per pasion` qe digjet.

Gjuha ia eksploron, porten e parajses,
Dhe arsyeja ime, realitet nuk dallon,
Ajo dridhet, renkon, edhe me shume hapet,
Per buzen time pa turp; c`cdo pore i shijon.

Gishtat me ndihmojne, te bej edhe pak vend,
Ajo shkrihet e tera, dhe tundet si top,
Nuk ka kishe as Zot, te ma coje ne mend,
Te ndaloj levizjet, qe nuk njohin stop.