Blog / Keshilla

Shoqeria moderne shpesh e sheh gruan si nje krijese qe duhet te provoje gjithcka, te kaloje nga nje pervoje tek tjetra, sikur kjo ta bente me te vlefshme. Por e verteta eshte krejt ndryshe: sa me i larte numri i partnereve, aq me i thyer behet shpirti i saj. Trupi nuk eshte thjesht mish, por nje kujtese e gjalle e cdo kontakti.

Nje grua e paster eshte si nje pale kepuce te reja. Ato te terheqin, te japin kenaqesi kur i sheh, sepse askush tjeter nuk i ka shkelur, nuk i ka konsumuar, nuk i ka demtuar qepe e lustruar. Ato i perkasin nje njeriu te vetem, dhe vetem ai ndjen krenarine e te qenit i pari qe i vendos ne kembet e veta.

Por cfare ndodh me kepucet qe kalojne dore me dore? Fillimisht humbasin shkelqimin, pastaj deformohen, konsumohen, marrin eren e kujtdo qe i ka perdorur. Ne fund, nuk kane me ate bukurine dhe hijeshine qe kishin dikur. Dhe as cmimin. Madje edhe nese i lustron, edhe nese i pastron, gjithmone mbetet fakti qe kane qene te veshura nga shume te tjere. Ato nuk jane me te vecanta, por te zakonshme, dhe mbartin shenja.

Tradita e ka kuptuar kete gjithmone. Per kete arsye morali, nderi dhe pastertia e gruas nuk jane shpikje patriarkale, por nje urtesi e lashte qe e lidh dashurine me besnikerine dhe me respektin. Nje burre qe martohet me nje grua te tille e di se ka dicka te shenjteruar, te paprekur nga te tjeret.

Shoqeria moderne qesh me kete krahasim. Por pikerisht per kete arsye, sot shohim kaq shume vajza te lodhura shpirterisht, qe enden nga nje lidhje tek tjetra pa gjetur kurre ngopjen dhe dashurine e qendrueshme.

E verteta mbetet e thjeshte: si kepucet, edhe gruaja humbet vlere kur eshte “veshur” nga shume. Nuk behet me e vecante duke kaluar nga nje njeri tek tjetri, perkundrazi, vetem konsumon vetveten. Dhe nje shoqeri qe nuk e pranon kete realitet, eshte e destinuar te ece zbathur ne rruge te forta.