Blog / Narcizem

Ka nje kategori vajzash qe jeten e shohin si nje korridor pritjeje. Ato mendojne se mjafton te rrine ulur, te bukura, te embla, te enderrojne, dhe dikush, nje dite, do te vije e do t'i marre per dore drejt parajses qe u eshte premtuar nga perrallat dhe filmat. Kjo eshte teoria e vajzes qe pret: iluzioni i rrezikshem se koha punon per te, jo kunder saj.

Ne realitet, pritja nuk eshte as magji, as strategji. Eshte thjesht humbje kohe. Vajza qe pret hedh poshte mundesite reale, duke menduar se nje dite do te vije "ai i duhuri" - me i pasur, me i bukur, me i madheshtor. Nderkohe, cdo vit i shkon pa e kuptuar, dhe princesha e vogel qe dikur ishte, behet grua qe fsheh rrudhat me make-up dhe trishtimin me buzeqeshje te rreme.

Teoria e vajzes qe pret eshte nje mashtrim i veteshkaktuar. Ajo bind veten se refuzimet e saj jane zgjedhje te mencura, se pritja eshte nje prove besimi, se nje dite bota do ta shperbleje. Por bota nuk shperblen askend per pritje - ajo shperblen per guxim, per rrezik, per vepra. Ndersa ajo pret, te tjeret jetojne, gabojne, provojne, dashurojne, humbasin e fitojne. Ajo vetem numeron vitet.

Dhe kur nje dite zgjohet nga kjo pritje e gjate, nuk gjen princin e bardhe, por boshllekun. Asnje trofe nuk i vjen ne dere. Ne ate pike, fillon pazari i fundit: pranon ate qe dikur nuk e shihte fare, djalin qe mbetet, ngushellimin minimal per te mos mbetur krejt vetem. Por tashme nuk eshte zgjedhje, eshte dorezim.

E verteta eshte e hidhur: pritja nuk eshte as shenje force, as shenje morali. Eshte frike. Frike nga rreziku, frike nga pervoja, frike nga realiteti. Vajza qe pret nuk eshte e vecante, eshte thjesht nje pasagjere e mbetur ne stacion, qe as treni i pare, as i fundit nuk e moren me vete. Dhe kur ajo me ne fund e kupton, eshte teper vone.

Prandaj, teoria e vajzes qe pret nuk eshte romance, por tragjedi. Eshte historia e atyre qe ngaterrojne iluzionin me strategjine dhe perfundojne duke jetuar me ate qe nuk e kane dashur kurre, vetem sepse nuk guxuan te zgjedhin kur ishte koha.