Blog / Narcizem

Dashuria njerezore eshte e afte per mrekulli: nje zemer e thyer mund te sherohet, nje shpirt i plagosur mund te dashuroje serish, dhe nje njeri i humbur mund te gjeje rrugen e tij ne nje lidhje te re. Por ka nje te vertete te hidhur qe shpesh nuk pranohet: zemra mund te dashuroje perseri, por trupi nuk harron kurre. Cdo prekje, cdo perqafim, cdo pervoje intime mbetet e gdhendur thelle, si kujtim qe nuk shuhet me kohe.

Shpesh themi se "e harrova" ose "e lashe pas", por trupi yne nuk njeh harrese. Ai eshte nje arkiv i heshtur qe ruan gjithcka - gjurmet e duarve qe kane prekur, aromat qe kane mbetur ne lekure, menyren si eshte jetuar intimiteti. Nje grua qe ka qene e dhene dikujt tjeter, edhe nese dashuron nje burre te ri, e mban ne kujtesen e trupit shijen e pervojave te shkuara. Kjo nuk eshte zgjedhje, por natyre: mishi nuk fshin dot ate qe ka perjetuar.

Per burrin qe hyn ne nje lidhje te tille, sfida eshte e madhe. Ai duhet te jetoje me faktin se nuk eshte i pari, se disa pjese te gruas tashme jane te zena nga kujtime qe nuk zhduken. Ne heshtje, ai behet nje zevendesues, nje perpjekje per te mbushur boshlleqe, per te rikrijuar ndjesi, per te ofruar siguri aty ku nje tjeter ka lene shenje te pashlyeshme. Edhe kur gruaja eshte e sinqerte ne ndjenjat e saj, ky kontrast mes dashurise se zemres dhe kujteses se trupit, e rendon lidhjen.

Shoqeria moderne shpesh predikon se "cdo njeri meriton nje shans te ri", se "dashuria fshin gjithcka". Por kjo eshte nje gjysme e vertete. Zemra mund te rilinde, por trupi nuk rilind. Prekjet e para, perjetimet e thella intime, ato momente qe i japin kuptim lidhjes, ato qe mesojne ca eshte dashuria, ato nuk mund te perseriten me. Nje grua qe ka kaluar disa duar nuk mund t'i kthehet ndjesise se paster te fillimit. Per burrin e ri, kjo do te thote se dashuria e tij duhet te mbaje gjithmone peshen e nje historie qe nuk eshte e tija.

Ne thellesi, cdo burre deshiron te jete i vecanti, i vetmi, kujtimi i pare dhe i fundit. Kur perballet me nje te kaluar te ngarkuar, ai e ndjen se konkurron me fantazma qe nuk i sheh, por qe trupi i gruas nuk i harron. Ky mendim krijon pasiguri, xhelozi te heshtur, ndonjehere edhe nje ndjenje humbjeje: "Nuk jam une ai qe do te duhej te isha". Dhe kjo pasiguri minon lidhjen, sepse burri nuk ka garanci se dashuria e tij mjafton per te mbuluar hijet e se kaluares.

Ne fund, nuk eshte zemra ajo qe tradhton, por trupi qe kujton. Zemra mund te binde veten se dashuron fort, se eshte e perkushtuar, se jep gjithcka. Por trupi, ne momentet me intime, shpesh rikthen hijet e se shkuares, duke e bere dashurine e re te ndihet si nje vazhdim, jo si nje fillim. Dhe kjo eshte nje barre e rende per cdo marredhenie. Zemra dashuron serish, por trupi nuk harron - ky eshte realiteti i hidhur i marredhenieve njerezore. Nje grua mund te kerkoje nje fillim te ri, por trupi i saj eshte deshmitar i gjithckaje qe ka jetuar. Per burrin e ardhshem, kjo do te thote te pranoje se dashuria e tij duhet te jetoje gjithmone me nje kujtese qe nuk eshte e tij. Vetem ata qe e kuptojne kete te vertete dhe qe ndertojne mbi sinqeritet, jo mbi iluzione, mund te shpresojne ne nje marredhenie qe nuk copetohet nga fantazmat e se shkuares.